ရန်ကုန်မြိုနဲ့အကိုက်ဆုံးကား
အပိုင်း-၂(Toyota C-HR)
———————————
ရန်ကုန်မြို့ရဲ့အကိုက်ဆုံး Toyota Raize postမှာလူတွေတော်တော်များများစိတ်ဝင်စားပြီတကယ်တမ်းကျJDMဖြစ်လို့သွင်းမရပါဘူး။ဒီတစ်ခါတော့မြန်မာပြည်ကိုသွင်းလို့ရတဲ့ရန်ကုန်မြို့ရဲ့အကိုက်ဆုံးကားကိုဖော်ပြပါမယ်။ Toyota RaizeလိုပဲSmall Compact Crossoverလဲဖြစ်ရမယ်၊ရေကြီးရင်လဲဖြတ်နိုင်ရမယ်၊ ဆီစားလဲသက်သာရမယ်ဆိုတဲ့အချက်တွေနဲ့ Toyota C-HRကကိုက်ညီပါတယ်။
Toyota C-HRက2016ကမှစထွက်လာတဲ့Lineupတစ်ခုပါ။Toyotaရဲ့ထွက်သမျှကားတွေထဲမှာToyotaမဆန်တဲ့ပထမဆုံးကားက C-HRပဲဖြစ်ပါမယ်။ TNGA (Toyota New Global Architecture) Platformပေါ်ကဒုတိယမြောက်ထုတ်ရောင်းတဲ့ကားလဲဖြစ်ပါတယ်။ အဲ့ဒီ Platformအသစ်ပေါ်မှာDevelopတာကြောင့်လဲကားထွက်ခါစကပုံမှန်အရင်Toyota design language မြင်နေကျသူတွေအဖို့လုံးဝကွဲပြားပြီးထွက်လာတဲ့ကားတစ်စီးဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ Exterior/InteriorတွေကToyotaနဲ့တောင်မတူပါဘူး။ ကျွန်တော့်အမြင်မှာဆိုဒီကားလေးကလူငယ်တွေကိုအဓိကTargetလုပ်ထားတဲ့ကားတစ်စီးလို့ပဲမြင်ပါတယ်။
Exterior
—————
ကားကိုစကြည့်လိုက်မယ်ဆိုတာနဲ့မြင်နေကျ Crossoverတွေလိုပုံတော့မဟုတ်ပါဘူး။ Coupe Roof lineနဲ့ Bodyကိုချိူးထားတာတော်တော်လေးမိုက်ပါတယ်။ HeadlampsတွေကလဲLED projectorတွေနဲ့ပါ။ပြီးတော့ Signalမီးပြရင်Sweeping effectကလှပါတယ် (နောက်ပိုင်းLexusတွေမှာပါသလို၊Signalပြရင်မီးတန်းကတစ်ဖက်စွန်းကနေကျန်တစ်ဖက်ကိုသွားတဲ့Effect)။ ဘေးတိုက်ကြည့်ရတာသဘောအကျဆုံးပါပဲ။ Suzuki Swiftလိုမျိုးနောက်တံခါးလက်ကိုင်ကိုအပေါ်နားမှာတပ်ထားတာအမြင်ဆန်းပါတယ်။နောက်ကကြည့်မယ်ဆို TaillightsတွေကိုLED stripသုံးကြောင်းကပုံဖော်ပေးထားတာသဘောကျပါတယ်။ Colour optionဆို 2 tone option (Roof colour black/white) ရွေးလို့ရပါသေးတယ်။ ကျွန်တော်ဆိုပုံထဲကအတိုင်းအရောင်ရွေးပါမယ်။
Interior
—————-
Interiorကိုပြောရမယ်ဆိုရင်မျက်လုံးထဲတန်းမြင်တာ Infotainment unitကြီးပါ။ Dashboardအလယ်မှာထောင်ထောင်ကြီးဖြစ်နေရင်မကြိုက်ပါ၊ Dashboardကိုရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲကြိုက်ပါတယ်။အရှေ့ကထိုင်ခုံတွေက sport seatsတွေလိုမျိုးပါ (Trimပေါ်မူတည်ပြီးကွဲနိုင်)။ ပုံထဲကဆို Diamond quilted seatsတွေပါ (အကွက်ကွက်တွေဖော်)။ ဘေးကSide coverတွေမှာကအစစိန်ကွက်လေးတွေဖော်ထားပါတယ်။ဒီကားမှာမကြိုက်ဆုံးအချက်ကနောက်ခန်းပါ။ပုံမှန်Crossoverတွေနောက်ခန်းမှာထိုင်လိုက်ရင်ပြတင်းပေါက်မှန်ဘောင်ကလူရဲ့လည်ပင်းလောက်နဲ့တော့အနည်းဆုံးသွားညီပါတယ်။C-HRကျတော့ကိုယ်ကနောက်ထိုင်ခုံမှာထိုင်လိုက်ရင်ဘေးမှာပြတင်းပေါက်အစားတံခါးရဲ့Side cover hard plasticကြီးကိုတွေ့နေရမှာပါ။ပြတင်းပေါက်လေညင်းခံချင်တယ်ဆိုခေါင်းကိုရှေ့တိုးပြီးမြှင့်ထားရမယ့်ပုံပါ။ပြီးတော့နောက်ခန်းပြတင်းပေါက်အရမ်းသေးပါတယ်။အလင်းဝင်တာတောင်နည်းပါတယ်ပြတင်းပေါက်Sizeအနေအထားအရ၊လှောင်ပါတယ်။ကျွန်တော်စီးဖူးသလောက်Ride qualityကနည်းနည်းခုန်ပါတယ်။Hybridစီးဖူးတာမို့Engine smoothnessကတော့ပြောစရာမလိုအောင်ငြိမ်ပါတယ်။
Drivetrain & Safety Feature
——————————-
Drivetrainကသွင်းတဲ့နိုင်ငံပေါ်မူတည်ပြီးအမျိုးမျိုးရှိပါတယ်။ဒီကိုအသွင်းများတာက 1.2L Turbochargedနဲ့ဖြစ်ပါတယ်။ 1.2 ဆိုပြီးကားကမဆွဲဘူးမထင်ပါနဲ့။ဒီကားကTurbocharged engineပါ၊ပုံမှန်ကားတွေလို Naturally Aspirated ရိုးရိုးengineမဟုတ်ပါ။ ပုံမှန်မြို့ထဲLow Rpmတွေပါဆီစားက1.2 နီးပါးပဲစားမှာဖြစ်ပြီး High Acceleration, Rpm ရောက်ရင် Turboပွင့်ပြီး HP, Torqueထွက်လာရင် 1.2 တစ်စီးစားတာထက်ပိုစားပါတယ်။ Safety Featuresအနေနဲ့ Toyota ရဲ့ Safety Senseကို optional equipment အနေနဲ့ပါတာလဲရှိပါတယ်။ တစ်စီးနဲ့တစ်စီးမတူပါ။
နိဂုံးချုပ်အနေနဲ့ဆိုဒီကားကမိသားစုများတဲ့သူတွေအတွက်ခရီးသွားမယ်ဆိုအဆင်မပြေပါဘူး။ဒီတိုင်းမြို့တွင်းကိုပေါ့ပေါ့ပါးပါးစီးဖို့အတွက်အသုံးပြုမယ်ဆိုကောင်းပါတယ်။နောက်ခန်းမှန်၊Cargo spaceနည်းတာကလွဲရင်အပြစ်ပြောစရာမရှိပါ။ သူ့စျေးနဲ့သူတန်တယ်လို့တော့မြင်မိပါတယ်။ စျေးကပုံထဲကကားလို Diamond quilted seatsတွေနဲ့grade Brand newတောင်ဒီမှာ၅၅၀ဝန်းကျင်နဲ့ရောင်းနေပါတယ်။

My weekend drive
----------------------------
ဒီလိုမျိုးWeekendတွေမှာဘာမှလုပ်စရာမရှိအိမ်မှာပဲနေနေရရင်ကျွန်တော်ကားထွက်ထွက်မောင်းပါတယ်။ဘာလို့မောင်းလဲဆိုကားမောင်းရတာကိုကြိုက်နှစ်သက်လို့ပါ။ကားကလဲကိုယ်ကြိုက်တဲ့ကားကိုမောင်းရမှပါ။Engine powerသေးသေး၊ကားကComfort ride qualityမရရင်ကျွန်တော်မကြိုက်ပါဘူး။ဆီပေါနေလို့လားဆိုတော့လဲကိုယ့်ရဲ့စိတ်ပျော်ရွှင်မှု/Pleasureတစ်ခုကိုပေးစွမ်းနိုင်တာတစ်ခုအတွက်ဆီဘယ်လောက်စားစားမမှု့ပါ။
ဒီနေ့လိုမျိုးမိုးအုံအုံ၊နေမထွက်တဲ့Weatherနဲ့ French Rivieriaပေါ်ကSt. Tropezမြို့လေးစီကိုVintage Carတစ်စီးနဲ့သွားချင်ပါတယ်။ 1961 Mercedes-Benz 300SL Roadsterနဲ့ပါ။ နောက်ပိုင်းကားတွေTechnologyတွေမြင့်လာပြီးရှုပ်ရှက်ခက်နေတဲ့Interiorတွေထက်တစ်ခါတစ်လေဘာမှမပါဘဲရိုးရိုးရှင်းရှင်းလှနေတဲ့50s,60sလောက်ကကားတွေကိုပဲသဘောကျမိပါတယ်။
Vintage Carတွေကိုကျွန်တော်သဘောကျတာတော်တော်ရှားပါတယ်။ဒီကားကတော့ငယ်ငယ်ကတည်းကရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ၊Carအကြောင်းရေးတဲ့စာအုပ်တွေထဲမှာဆိုလဲ Gullwing နဲ့ ပုံကအမြဲပါနေကျပါ။ ဒီကားဘယ်လောက်တောင်ကြိုက်လဲဆိုကျွန်တော်ငယ်တုန်းကdiecastကိုခေတ်ပေါ်ကားတွေပဲဝယ်နေတာကနေပုံထဲကRoadsterအနီရောင်ကိုInteriorအဝါလေးနဲ့လက်ဆောင်ရဖူးတာကနေစပြီးVintage carတွေကိုသဘောကျသွားတာပါပဲ။
အဲ့ခေတ်ကကားရဲ့Body lineတွေ, Mercedes logoနဲ့ဘီးခွေကြီးတွေအရမ်းသဘောကျပါတယ်။ Driver Side mirrorတစ်ခုပဲပါတာသတိထားမိပါလား? အဲ့ခေတ်ကSide Mirrorနှစ်ခုဆိုတာအရမ်းLuxuryဖြစ်တဲ့ကားတွေမှာမှပါတာပါ၊Laneတွေနည်း၊ကားတွေလဲနည်းသေးတော့မလိုတဲ့Gimmicky Featureလို့ထင်ကြလို့လဲဖြစ်မှာပါ။ နောက်ကြည့်မှန်ဆိုတာလဲခေါင်မိုးမှာမရှိဘဲအလယ်Dashboardမှာပဲထောင်ထားတာပါ။
Interiorဆိုလဲရိုးရိုးရှင်းရှင်းနဲ့လှတာပါ။ Mazda Jeepလိုမျိုး Steering Wheel DesignကိုမှHornကအထဲကChromeနဲ့တစ်ကွင်းပါ။ Dashboardဆိုလဲ Leather wrappedပါ။
Drive trainကို 3.0L Inline Sixကို 4-speed manualပါ။ တောင်တက်တောင်ဆင်းလမ်းတွေမှာမညှာဘဲတော်တော်နင်းပြီးGearချိန်းလိုက်ပြောင်းလိုက်နဲ့မောင်းလို့ကောင်းမယ့်ကားပါ။
နိဂုံးချုပ်အနေနဲ့ဆိုVintage Carတွေထဲမှာဒီကားကကျွန်တော်အကြိုက်ဆုံးကားတွေထဲကတစ်စီးပါ။ ဘာလို့ကြိုက်လဲဆိုသူဖြစ်နေလို့ကိုကြိုက်တာပါ။ တစ်နေ့တော့ French Riviera ကို Roadster/ GT Carနဲ့အားရပါးရမောင်းပါအုံးမယ်။ကျွန်တော့်ရဲ့Wishlistထဲကတစ်ခုပေါ့။

My weekend drive
----------------------------
ဒီလိုမျိုးWeekendတွေမှာဘာမှလုပ်စရာမရှိအိမ်မှာပဲနေနေရရင်ကျွန်တော်ကားထွက်ထွက်မောင်းပါတယ်။ဘာလို့မောင်းလဲဆိုကားမောင်းရတာကိုကြိုက်နှစ်သက်လို့ပါ။ကားကလဲကိုယ်ကြိုက်တဲ့ကားကိုမောင်းရမှပါ။Engine powerသေးသေး၊ကားကComfort ride qualityမရရင်ကျွန်တော်မကြိုက်ပါဘူး။ဆီပေါနေလို့လားဆိုတော့လဲကိုယ့်ရဲ့စိတ်ပျော်ရွှင်မှု/Pleasureတစ်ခုကိုပေးစွမ်းနိုင်တာတစ်ခုအတွက်ဆီဘယ်လောက်စားစားမမှု့ပါ။
ဒီနေ့လိုမျိုးမိုးအုံအုံ၊နေမထွက်တဲ့Weatherနဲ့ French Rivieriaပေါ်ကSt. Tropezမြို့လေးစီကိုVintage Carတစ်စီးနဲ့သွားချင်ပါတယ်။ 1961 Mercedes-Benz 300SL Roadsterနဲ့ပါ။ နောက်ပိုင်းကားတွေTechnologyတွေမြင့်လာပြီးရှုပ်ရှက်ခက်နေတဲ့Interiorတွေထက်တစ်ခါတစ်လေဘာမှမပါဘဲရိုးရိုးရှင်းရှင်းလှနေတဲ့50s,60sလောက်ကကားတွေကိုပဲသဘောကျမိပါတယ်။
Vintage Carတွေကိုကျွန်တော်သဘောကျတာတော်တော်ရှားပါတယ်။ဒီကားကတော့ငယ်ငယ်ကတည်းကရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ၊Carအကြောင်းရေးတဲ့စာအုပ်တွေထဲမှာဆိုလဲ Gullwing နဲ့ ပုံကအမြဲပါနေကျပါ။ ဒီကားဘယ်လောက်တောင်ကြိုက်လဲဆိုကျွန်တော်ငယ်တုန်းကdiecastကိုခေတ်ပေါ်ကားတွေပဲဝယ်နေတာကနေပုံထဲကRoadsterအနီရောင်ကိုInteriorအဝါလေးနဲ့လက်ဆောင်ရဖူးတာကနေစပြီးVintage carတွေကိုသဘောကျသွားတာပါပဲ။
အဲ့ခေတ်ကကားရဲ့Body lineတွေ, Mercedes logoနဲ့ဘီးခွေကြီးတွေအရမ်းသဘောကျပါတယ်။ Driver Side mirrorတစ်ခုပဲပါတာသတိထားမိပါလား? အဲ့ခေတ်ကSide Mirrorနှစ်ခုဆိုတာအရမ်းLuxuryဖြစ်တဲ့ကားတွေမှာမှပါတာပါ၊Laneတွေနည်း၊ကားတွေလဲနည်းသေးတော့မလိုတဲ့Gimmicky Featureလို့ထင်ကြလို့လဲဖြစ်မှာပါ။ နောက်ကြည့်မှန်ဆိုတာလဲခေါင်မိုးမှာမရှိဘဲအလယ်Dashboardမှာပဲထောင်ထားတာပါ။
Interiorဆိုလဲရိုးရိုးရှင်းရှင်းနဲ့လှတာပါ။ Mazda Jeepလိုမျိုး Steering Wheel DesignကိုမှHornကအထဲကChromeနဲ့တစ်ကွင်းပါ။ Dashboardဆိုလဲ Leather wrappedပါ။
Drive trainကို 3.0L Inline Sixကို 4-speed manualပါ။ တောင်တက်တောင်ဆင်းလမ်းတွေမှာမညှာဘဲတော်တော်နင်းပြီးGearချိန်းလိုက်ပြောင်းလိုက်နဲ့မောင်းလို့ကောင်းမယ့်ကားပါ။
နိဂုံးချုပ်အနေနဲ့ဆိုVintage Carတွေထဲမှာဒီကားကကျွန်တော်အကြိုက်ဆုံးကားတွေထဲကတစ်စီးပါ။ ဘာလို့ကြိုက်လဲဆိုသူဖြစ်နေလို့ကိုကြိုက်တာပါ။ တစ်နေ့တော့ French Riviera ကို Roadster/ GT Carနဲ့အားရပါးရမောင်းပါအုံးမယ်။ကျွန်တော့်ရဲ့Wishlistထဲကတစ်ခုပေါ့။

My weekend drive
----------------------------
ဒီလိုမျိုးWeekendတွေမှာဘာမှလုပ်စရာမရှိအိမ်မှာပဲနေနေရရင်ကျွန်တော်ကားထွက်ထွက်မောင်းပါတယ်။ဘာလို့မောင်းလဲဆိုကားမောင်းရတာကိုကြိုက်နှစ်သက်လို့ပါ။ကားကလဲကိုယ်ကြိုက်တဲ့ကားကိုမောင်းရမှပါ။Engine powerသေးသေး၊ကားကComfort ride qualityမရရင်ကျွန်တော်မကြိုက်ပါဘူး။ဆီပေါနေလို့လားဆိုတော့လဲကိုယ့်ရဲ့စိတ်ပျော်ရွှင်မှု/Pleasureတစ်ခုကိုပေးစွမ်းနိုင်တာတစ်ခုအတွက်ဆီဘယ်လောက်စားစားမမှု့ပါ။
ဒီနေ့လိုမျိုးမိုးအုံအုံ၊နေမထွက်တဲ့Weatherနဲ့ French Rivieriaပေါ်ကSt. Tropezမြို့လေးစီကိုVintage Carတစ်စီးနဲ့သွားချင်ပါတယ်။ 1961 Mercedes-Benz 300SL Roadsterနဲ့ပါ။ နောက်ပိုင်းကားတွေTechnologyတွေမြင့်လာပြီးရှုပ်ရှက်ခက်နေတဲ့Interiorတွေထက်တစ်ခါတစ်လေဘာမှမပါဘဲရိုးရိုးရှင်းရှင်းလှနေတဲ့50s,60sလောက်ကကားတွေကိုပဲသဘောကျမိပါတယ်။
Vintage Carတွေကိုကျွန်တော်သဘောကျတာတော်တော်ရှားပါတယ်။ဒီကားကတော့ငယ်ငယ်ကတည်းကရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ၊Carအကြောင်းရေးတဲ့စာအုပ်တွေထဲမှာဆိုလဲ Gullwing နဲ့ ပုံကအမြဲပါနေကျပါ။ ဒီကားဘယ်လောက်တောင်ကြိုက်လဲဆိုကျွန်တော်ငယ်တုန်းကdiecastကိုခေတ်ပေါ်ကားတွေပဲဝယ်နေတာကနေပုံထဲကRoadsterအနီရောင်ကိုInteriorအဝါလေးနဲ့လက်ဆောင်ရဖူးတာကနေစပြီးVintage carတွေကိုသဘောကျသွားတာပါပဲ။
အဲ့ခေတ်ကကားရဲ့Body lineတွေ, Mercedes logoနဲ့ဘီးခွေကြီးတွေအရမ်းသဘောကျပါတယ်။ Driver Side mirrorတစ်ခုပဲပါတာသတိထားမိပါလား? အဲ့ခေတ်ကSide Mirrorနှစ်ခုဆိုတာအရမ်းLuxuryဖြစ်တဲ့ကားတွေမှာမှပါတာပါ၊Laneတွေနည်း၊ကားတွေလဲနည်းသေးတော့မလိုတဲ့Gimmicky Featureလို့ထင်ကြလို့လဲဖြစ်မှာပါ။ နောက်ကြည့်မှန်ဆိုတာလဲခေါင်မိုးမှာမရှိဘဲအလယ်Dashboardမှာပဲထောင်ထားတာပါ။
Interiorဆိုလဲရိုးရိုးရှင်းရှင်းနဲ့လှတာပါ။ Mazda Jeepလိုမျိုး Steering Wheel DesignကိုမှHornကအထဲကChromeနဲ့တစ်ကွင်းပါ။ Dashboardဆိုလဲ Leather wrappedပါ။
Drive trainကို 3.0L Inline Sixကို 4-speed manualပါ။ တောင်တက်တောင်ဆင်းလမ်းတွေမှာမညှာဘဲတော်တော်နင်းပြီးGearချိန်းလိုက်ပြောင်းလိုက်နဲ့မောင်းလို့ကောင်းမယ့်ကားပါ။
နိဂုံးချုပ်အနေနဲ့ဆိုVintage Carတွေထဲမှာဒီကားကကျွန်တော်အကြိုက်ဆုံးကားတွေထဲကတစ်စီးပါ။ ဘာလို့ကြိုက်လဲဆိုသူဖြစ်နေလို့ကိုကြိုက်တာပါ။ တစ်နေ့တော့ French Riviera ကို Roadster/ GT Carနဲ့အားရပါးရမောင်းပါအုံးမယ်။ကျွန်တော့်ရဲ့Wishlistထဲကတစ်ခုပေါ့။

My weekend drive
----------------------------
ဒီလိုမျိုးWeekendတွေမှာဘာမှလုပ်စရာမရှိအိမ်မှာပဲနေနေရရင်ကျွန်တော်ကားထွက်ထွက်မောင်းပါတယ်။ဘာလို့မောင်းလဲဆိုကားမောင်းရတာကိုကြိုက်နှစ်သက်လို့ပါ။ကားကလဲကိုယ်ကြိုက်တဲ့ကားကိုမောင်းရမှပါ။Engine powerသေးသေး၊ကားကComfort ride qualityမရရင်ကျွန်တော်မကြိုက်ပါဘူး။ဆီပေါနေလို့လားဆိုတော့လဲကိုယ့်ရဲ့စိတ်ပျော်ရွှင်မှု/Pleasureတစ်ခုကိုပေးစွမ်းနိုင်တာတစ်ခုအတွက်ဆီဘယ်လောက်စားစားမမှု့ပါ။
ဒီနေ့လိုမျိုးမိုးအုံအုံ၊နေမထွက်တဲ့Weatherနဲ့ French Rivieriaပေါ်ကSt. Tropezမြို့လေးစီကိုVintage Carတစ်စီးနဲ့သွားချင်ပါတယ်။ 1961 Mercedes-Benz 300SL Roadsterနဲ့ပါ။ နောက်ပိုင်းကားတွေTechnologyတွေမြင့်လာပြီးရှုပ်ရှက်ခက်နေတဲ့Interiorတွေထက်တစ်ခါတစ်လေဘာမှမပါဘဲရိုးရိုးရှင်းရှင်းလှနေတဲ့50s,60sလောက်ကကားတွေကိုပဲသဘောကျမိပါတယ်။
Vintage Carတွေကိုကျွန်တော်သဘောကျတာတော်တော်ရှားပါတယ်။ဒီကားကတော့ငယ်ငယ်ကတည်းကရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ၊Carအကြောင်းရေးတဲ့စာအုပ်တွေထဲမှာဆိုလဲ Gullwing နဲ့ ပုံကအမြဲပါနေကျပါ။ ဒီကားဘယ်လောက်တောင်ကြိုက်လဲဆိုကျွန်တော်ငယ်တုန်းကdiecastကိုခေတ်ပေါ်ကားတွေပဲဝယ်နေတာကနေပုံထဲကRoadsterအနီရောင်ကိုInteriorအဝါလေးနဲ့လက်ဆောင်ရဖူးတာကနေစပြီးVintage carတွေကိုသဘောကျသွားတာပါပဲ။
အဲ့ခေတ်ကကားရဲ့Body lineတွေ, Mercedes logoနဲ့ဘီးခွေကြီးတွေအရမ်းသဘောကျပါတယ်။ Driver Side mirrorတစ်ခုပဲပါတာသတိထားမိပါလား? အဲ့ခေတ်ကSide Mirrorနှစ်ခုဆိုတာအရမ်းLuxuryဖြစ်တဲ့ကားတွေမှာမှပါတာပါ၊Laneတွေနည်း၊ကားတွေလဲနည်းသေးတော့မလိုတဲ့Gimmicky Featureလို့ထင်ကြလို့လဲဖြစ်မှာပါ။ နောက်ကြည့်မှန်ဆိုတာလဲခေါင်မိုးမှာမရှိဘဲအလယ်Dashboardမှာပဲထောင်ထားတာပါ။
Interiorဆိုလဲရိုးရိုးရှင်းရှင်းနဲ့လှတာပါ။ Mazda Jeepလိုမျိုး Steering Wheel DesignကိုမှHornကအထဲကChromeနဲ့တစ်ကွင်းပါ။ Dashboardဆိုလဲ Leather wrappedပါ။
Drive trainကို 3.0L Inline Sixကို 4-speed manualပါ။ တောင်တက်တောင်ဆင်းလမ်းတွေမှာမညှာဘဲတော်တော်နင်းပြီးGearချိန်းလိုက်ပြောင်းလိုက်နဲ့မောင်းလို့ကောင်းမယ့်ကားပါ။
နိဂုံးချုပ်အနေနဲ့ဆိုVintage Carတွေထဲမှာဒီကားကကျွန်တော်အကြိုက်ဆုံးကားတွေထဲကတစ်စီးပါ။ ဘာလို့ကြိုက်လဲဆိုသူဖြစ်နေလို့ကိုကြိုက်တာပါ။ တစ်နေ့တော့ French Riviera ကို Roadster/ GT Carနဲ့အားရပါးရမောင်းပါအုံးမယ်။ကျွန်တော့်ရဲ့Wishlistထဲကတစ်ခုပေါ့။

ကမ္ဘာ့ဈေးအကြီးဆုံး ချန်ပီယံခါးပတ် (၃) ခု
ချန်ပီယံလုပွဲတွေမှာ ခါးပတ်ကို လက်ဆင့်မကမ်းရဘဲ ချန်ပီယံဂုဏ်ပုဒ်ကိုပဲ လက်ဆင့်ကမ်းရတာပါ။ ချန်ပီယံလုပွဲလုပ်ရင် အဖွဲ့အစည်းက ခါးပတ်သစ်ထပ်လုပ်ပေးတယ်။ နိုင်ရင် ခါးပတ်သစ်ထပ်ရတယ်။ ချန်ပီယံက ရှုံးရင်လည်း အရင်ရထားတဲ့ ခါးပတ်ကို ပြန်ပေးစရာမလိုဘူး။ တစ်ခါရရင် အပိုင်ရတာပါ။ အားလုံးနားလည်အောင် ပြောရရင် ONE Championship မှာ Aung La Nsang က ခါးပတ် (၆) ခုရှိထားတယ်။ အခုချိန်မှာ ချန်ပီယံမဟုတ်တော့ပေမယ့် ခါးပတ်တွေ ပိုင်ထားတုန်းပါပဲ။ ကမ္ဘာ့ဈေးအကြီးဆုံးခါးပတ်တွေက ဘာတွေဖြစ်မလဲ။
(၃) UFC Legacy Belt
UFC အဖွဲ့အစည်းရဲ့ ခါးပတ်နာမည်က UFC Legacy Belt ပါ။ ဒေါ်လာ (၃) သိန်း (၃) သောင်းတန်တယ်။ ဥပမာ - တစ်ဒေါ်လာကို ငါးထောင်ကျပ်ပဲ ထားလိုက်ဦး။ ခါးပတ်က မြန်မာငွေ သိန်းတစ်သောင်းခြောက်ထောင်ကျော်တန်တယ်။
၂၀၁၉ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီလ (၁၉) ရက်မှာ ကျင်းပခဲ့တဲ့ UFC Fight Night 143 ပြိုင်ပွဲမှာ UFC Legacy Belt ကို စပေးခဲ့တယ်။ Henry Cejudo က TJ Dillashaw ကို အလဲထိုးပြီး ပထမဆုံးခါးပတ်ပိုင်ရှင်ဖြစ်လာတယ်။
ခါးပတ်အလယ်ပြားမှာ UFC အဖွဲ့အစည်းရဲ့ (၂၅) နှစ်ပြည့် ငွေရတုအထိမ်းအမှတ်အနေနဲ့ ရတနာ (၂၅) လုံးကို အကွက်ကျထည့်ထားတယ်။ အဲဒီရတနာကို ကိုရီးယားစိန် White Cubic Zirconia နဲ့ ပတ္တမြားပေါင်းစပ်ထားတာပါ။
ခါးပတ်ဘယ်ဘက်ပြားမှာ ရတနာ (၈) လုံးစီခြယ်ထားတယ်။ ချန်ပီယံဘွဲ့ကို ကာကွယ်နိုင်ရင် ရတနာနေရာမှာ ပတ္တမြားအစားထိုးပေးတယ်။ UFC World Champion စာသား၊ UFC Logo နဲ့ ဘယ်ညာကြယ်သီးတွေကို ရွှေနဲ့ လုပ်ထားတယ်။ ခါးပတ်ရဲ့ အလေးချိန်က (၂) ပိဿာ (၉၀) သားပါ။ ခြေထောက်ပေါ်လွတ်ကျရင် ခြေထောက်ကျိုးနိုင်ပါတယ်။ ဒီတစ်ခါ ဘောက်ဆင်ဘက်ကို သွားမယ်။
ဘောက်ဆင်အဖွဲ့အစည်းက ထိုးကြေးရဲ့ (၃) ရာခိုင်နှုန်းပြန်ကောက်ပြီး ခါးပတ်လုပ်ပေးတယ်။ အဲဒါကို Sanctioning Fee လို့ခေါ်တယ်။ မပေးရင် ကစားသမားကို ခါးပတ်ဖြုတ်မယ်။ သာမန်အားဖြင့် ဘောက်ဆင်ခါးပတ်တွေက ဒေါ်လာထောင်ဂဏန်း ဒီထက်များရင် သောင်းဂဏန်းပဲ။ ဘယ်လောက်မှ မရှိပါဘူး။
(၃) ရာခိုင်နှုန်းပြန်ကောက်လို့ ဘောက်ဆင်ပွဲက ဝင်ငွေကောင်းရင် ဘောက်ဆင်အဖွဲ့အစည်းက ပိုက်ဆံအများကြီးရတယ်။ Floyd Mayweather နဲ့ Manny Pacquiao ပွဲမှာ ထိုးကြေးသန်းရာချီရတယ်။ WBC အဖွဲ့အစည်းလည်း Sanctioning Fee ဒေါ်လာသန်းဆယ်ချီရတယ်။ အဲဒါကြောင့်မို့ ဈေးကြီးတဲ့ ခါးပတ်တွေ ဆုချနိုင်တာပါ။
(၂) WBC Emerald Belt
ကမ္ဘာပေါ်မှာ ဒုတိယဈေးအကြီးဆုံးခါးပတ်က WBC Emerald Belt ပါပဲ။ Floyd Mayweather နဲ့ Manny Pacquiao တို့ ကစားခဲ့တဲ့ Fight of the Century ပွဲမှာ ပေးခဲ့တာပါ။ ခါးပတ်က ဒေါ်လာ (၁) သန်းတန်တယ်။ မြန်မာငွေသိန်းငါးသောင်းတန်တယ်။
ခါးပတ်ဘယ်ဘက်မှာ Floyd Mayweather နဲ့ Mauricio Sulaiman ပုံကို ထည့်ထားပြီး ညာဘက်မှာ Manny Pacquiao နဲ့ Muhammad Ali ပုံပါတယ်။
WBC Emerald Belt ကို မြ (၃,၀၁၇) လုံးထည့်ထားပြီး စိန်နဲ့ ရွှေပြားတွေကို ညှပ်ထည့်ထားလို့ ခါးပတ်က မြစိမ်းရောင်ထွက်သွားတယ်။ တော်တော်လှတယ်။ Floyd Mayweather က Manny Pacquiao ကိုနိုင်ပြီး WBC Emerald Belt ရသွားတယ်။
(၁) WBC Money Belt
WBC Money Belt က ကမ္ဘာ့ဈေးအကြီးဆုံး ချန်ပီယံခါးပတ်ပါ။ ကာလတန်ကြေးက ဒေါ်လာ (၁) သန်းကျော်တယ်။ မြန်မာငွေ သိန်းငါးသောင်း မကတော့ဘူး။ Floyd Mayweather နဲ့ Conor McGregor တို့ ကစားခဲ့တဲ့ The Money Fight ပွဲမှာ ပေးခဲ့တာပါ။
WBC Money Belt ကို အီတလီနိုင်ငံက တင်သွင်းတဲ့ မိကျောင်းသားရေနဲ့ လုပ်ထားတယ်။ စိန် (၃,၃၆၀) ပွင့်၊ နီလာ (၆၀၀) ပွင့်နဲ့ မြ (၃၀၀) ပွင့်စီခြယ်ထားတယ်။ ခါးပတ်အလယ်မှာ ရွှေ (၁.၅) ကီလိုဂရမ်ပါတယ်။ ရွှေ (၉၂) ကျပ်သားနော်။ ရောင်းစားရင် အများကြီးပဲ။ Floyd Mayweather က Conor McGregor ကို အလဲထိုးပြီး WBC Money Belt ရသွားတယ်။
အခုချိန်ထိ UFC Legacy Belt ကို အများဆုံးရထားတာ Israel Adesanya ပါပဲ။ ခါးပတ် (၈) ခုရှိတယ်။ WBC Money Belt နဲ့ WBC Emerald Belt တို့လို ကမ္ဘာ့ဈေးအကြီးဆုံးခါးပတ် (၂) ခုကို Floyd Mayweather ရထားတာပါ။ ခါးပတ်တွေ ပြန်ရောင်းရင်တောင် သန်းကြွယ်သူဌေးဖြစ်ပြီ။

အရပ်ရှည်ဖို့ဆိုတာမိဘမျိုးရိုးအပေါ်မှာအများကြီးမူတည်ပါတယ်။ မျိုးရိုးကသိပ်မရှည်ရင်တော့အစားအသောက်နဲ့ အရိုးနဲ့အဆစ်တွေကိုဆန့်လုပ်ရတဲ့လေ့ကျင့်ခန်းတွေလုပ်သင့်ပါတယ်။

ပုခုံးပိုကျယ်စေမည့် lateral riase ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ

ဘောက်ဆင်နဲ့ MMA မှာ ဘာက အန္တရာယ်ပိုများသလဲ
စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းပါတယ်။ အချိန်ပေးပြီး သေချာဖတ်စေချင်ပါတယ်။ ဘောက်ဆင်ကစားနည်းဟာ နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာတည်းက ရှိခဲ့ပေမယ့် ကြေးစားပွဲတွေကို ၁၈၉၁ ခုနှစ်မှ စတင်ခဲ့တာပါ။ ဘောက်ဆင်ရဲ့ ပင်မလက်နက်က လက်သီးပဲလေ၊ ဦးခေါင်းနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပစ်မှတ်ထားတယ်။ ကြမ်းပေ့ရမ်းပေ့ဆိုတဲ့ ဘောက်ဆင်အလဲထိုးပွဲတွေကို ဒီမှာ bit.ly/2BJfkh4 ကြည့်ပါ။
MMA ကစားနည်းကို ၁၉၉၃ ခုနှစ်မှာ စတင်ခဲ့ပေမယ့် (၂၁) ရာစုမှာ လူကြိုက်များလာခဲ့တယ်။ Stand Fight နဲ့ Ground Fight ကို ရောသမမွှေထားတော့ အမြင်ဆန်းသလို ရသပိုစုံတယ်လို့ ခံစားရတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ သွေးသံရဲရဲနဲ့ သူသေကိုယ်သေ ဆော်ကြတာပါ၊ အရမ်းဝင်ရင် ထမ်းစင်နဲ့ ပို့ရတဲ့ အဆင့်ထိကို ရောက်တယ်။ Nate Diaz ရဲ့ သွေးထွက်သံယိုပွဲတွေကို ဒီမှာ bit.ly/2BC63qU ကြည့်ပါ။ တိုက်ခိုက်ရေးအားကစားဆိုမှတော့ ထိခိုက်ဒဏ်ရာများတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ပရိသတ်တွေ စိတ်ဝင်စားတာက ဘောက်ဆင်နဲ့ MMA မှာ ဘယ်အရာက အန္တရာယ်ပိုများသလဲဆိုတာပဲ။
အရင်တုန်းက ဘောက်ဆင်ပွဲတွေမှာ လက်အိတ်မသုံးဘူး၊ ဗလာလက်သီးထိုးကြတာပါ။ ၁၈၆၇ ခုနှစ်မှာ Marquess of Queensberry Rules ကို ပြဌာန်းပြီးတဲ့နောက် ဘောက်ဆင်ပွဲတွေမှာ လက်အိတ်ကို ဝတ်လာကြတယ်။ ဗလာလက်သီးထိုးတာက အမာနဲ့ ထိမိရင် (ဥပမာ- ဦးခေါင်းခွံ) လက်ချောင်းတွေကို ထိခိုက်နိုင်တယ်၊ ကျိုးစေနိုင်တယ်။ လက်အိတ်နဲ့ဆိုတော့ လက်ချောင်းတွေကို အန္တရာယ်မရှိတော့သလို လက်သီးလည်း ပိုပြင်းလာတယ်။
Welterweight (၁၄၇ ပေါင်) အထိ (၈) အောင်စ လက်အိတ်ကို သုံးပြီးတော့ Super Welterweight (၁၅၄ ပေါင်) နဲ့အထက်ကို (၁၀) အောင်စ လက်အိတ်နဲ့ ကစားစေတယ်။ ဘောက်ဆင်မှာက ဦးခေါင်းနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ထိုးနှက်တာပါ၊ ဦးခေါင်းက အဓိကပဲ။ ဦးခေါင်းက အသက်အန္တရာယ်နဲ့ ပိုနီးတာလေ။ ထောက်လက်သီးက ဦခေါင်းကို ဆတ်ခနဲထိုးတယ်၊ အခွင့်သာရင် ပါဝါလက်သီးဆင့်တယ်။ အစောပိုင်းမှာ မသိသာပေမယ့် အချီဲကြာလာရင် လူက မူးဝေလာတယ်။ ဦးနှောက်က ကစင့်ကလျား ဖြစ်ကုန်တာပါ။ ဘောက်ဆင်သမားတွေရဲ့ လက်သီးကို ဘယ်သူမှ မယှဉ်နိုင်ဘူး၊ ဝိတ်တန်းတူရင် MMA သမားထက် လက်သီးပိုပြင်းတာပေါ့။ သူတို့တွေက လက်အိတ်ကြောင့် အကွဲအပြဲသိပ်မဖြစ်ပေမယ့် အတွင်းဒဏ်ပိုများတယ်။ ကြမ်းပေ့ရမ်းပေ့ ဘောက်ဆင်ပွဲကို ဒီမှာ bit.ly/2AaQLZW ကြည့်ပါ။
MMA ပွဲတွေမှာ ဝိတ်တန်းပဲ ကွာရင်ကွာမယ်၊ အားလုံးက (၄) အောင်စ လက်အိတ်ကိုပဲ သုံးတယ်။ သူတို့မှာက လက်သီးတင် မဟုတ်တော့ဘူး၊ ခြေကန်ချက်၊ တံတောင်ရိုက်ချက်၊ ချုပ်ကွက်၊ အပူးအလုံးတွေ ပါလာပြီ။ ပစ်မှတ်ထားတာက ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ပဲ။ အကွက်စုံပေမယ့် ဘောက်ဆင်မှာလို လက်သီးချက် မများဘူး။ Ground Fight သမားတွေဆို လက်သီးသိပ်မသုံးဘူး၊ ချုပ်ကွက်ပဲ ဦးတည်တာပါ။ ဘောက်ဆင်နဲ့စာရင် ဦးခေါင်းကို သိပ်မထိကြဘူး။ Head Kick နဲ့ ဦးခေါင်းကို တိုက်ရိုက်ထိပြီး ပွဲသိမ်းတာမျိုးက ရှားပါတယ်။ တခြားအစိတ်အပိုင်းတွေက သွေးထွက်ပေမယ့် အသက်အန္တရာယ် သိပ်မရှိဘူး။ Bloody Fight ဆိုပေမယ့် သူတို့တွေမှာ အပေါ်ယံဒဏ်ရာက များပါတယ်။ အရိုးကျိုးတယ်၊ ကွဲတယ်ပြဲတယ် ဒီလောက်ပါပဲ။ သွေးမြေခတဲ့ MMA ပွဲကို ဒီမှာ bit.ly/2U3erX1 ကြည့်ပါ။

ဘောက်ဆင်နဲ့ MMA မှာ ဘာက အန္တရာယ်ပိုများသလဲ
စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းပါတယ်။ အချိန်ပေးပြီး သေချာဖတ်စေချင်ပါတယ်။ ဘောက်ဆင်ကစားနည်းဟာ နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာတည်းက ရှိခဲ့ပေမယ့် ကြေးစားပွဲတွေကို ၁၈၉၁ ခုနှစ်မှ စတင်ခဲ့တာပါ။ ဘောက်ဆင်ရဲ့ ပင်မလက်နက်က လက်သီးပဲလေ၊ ဦးခေါင်းနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပစ်မှတ်ထားတယ်။ ကြမ်းပေ့ရမ်းပေ့ဆိုတဲ့ ဘောက်ဆင်အလဲထိုးပွဲတွေကို ဒီမှာ bit.ly/2BJfkh4 ကြည့်ပါ။
MMA ကစားနည်းကို ၁၉၉၃ ခုနှစ်မှာ စတင်ခဲ့ပေမယ့် (၂၁) ရာစုမှာ လူကြိုက်များလာခဲ့တယ်။ Stand Fight နဲ့ Ground Fight ကို ရောသမမွှေထားတော့ အမြင်ဆန်းသလို ရသပိုစုံတယ်လို့ ခံစားရတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ သွေးသံရဲရဲနဲ့ သူသေကိုယ်သေ ဆော်ကြတာပါ၊ အရမ်းဝင်ရင် ထမ်းစင်နဲ့ ပို့ရတဲ့ အဆင့်ထိကို ရောက်တယ်။ Nate Diaz ရဲ့ သွေးထွက်သံယိုပွဲတွေကို ဒီမှာ bit.ly/2BC63qU ကြည့်ပါ။ တိုက်ခိုက်ရေးအားကစားဆိုမှတော့ ထိခိုက်ဒဏ်ရာများတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ပရိသတ်တွေ စိတ်ဝင်စားတာက ဘောက်ဆင်နဲ့ MMA မှာ ဘယ်အရာက အန္တရာယ်ပိုများသလဲဆိုတာပဲ။
အရင်တုန်းက ဘောက်ဆင်ပွဲတွေမှာ လက်အိတ်မသုံးဘူး၊ ဗလာလက်သီးထိုးကြတာပါ။ ၁၈၆၇ ခုနှစ်မှာ Marquess of Queensberry Rules ကို ပြဌာန်းပြီးတဲ့နောက် ဘောက်ဆင်ပွဲတွေမှာ လက်အိတ်ကို ဝတ်လာကြတယ်။ ဗလာလက်သီးထိုးတာက အမာနဲ့ ထိမိရင် (ဥပမာ- ဦးခေါင်းခွံ) လက်ချောင်းတွေကို ထိခိုက်နိုင်တယ်၊ ကျိုးစေနိုင်တယ်။ လက်အိတ်နဲ့ဆိုတော့ လက်ချောင်းတွေကို အန္တရာယ်မရှိတော့သလို လက်သီးလည်း ပိုပြင်းလာတယ်။
Welterweight (၁၄၇ ပေါင်) အထိ (၈) အောင်စ လက်အိတ်ကို သုံးပြီးတော့ Super Welterweight (၁၅၄ ပေါင်) နဲ့အထက်ကို (၁၀) အောင်စ လက်အိတ်နဲ့ ကစားစေတယ်။ ဘောက်ဆင်မှာက ဦးခေါင်းနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ထိုးနှက်တာပါ၊ ဦးခေါင်းက အဓိကပဲ။ ဦးခေါင်းက အသက်အန္တရာယ်နဲ့ ပိုနီးတာလေ။ ထောက်လက်သီးက ဦခေါင်းကို ဆတ်ခနဲထိုးတယ်၊ အခွင့်သာရင် ပါဝါလက်သီးဆင့်တယ်။ အစောပိုင်းမှာ မသိသာပေမယ့် အချီဲကြာလာရင် လူက မူးဝေလာတယ်။ ဦးနှောက်က ကစင့်ကလျား ဖြစ်ကုန်တာပါ။ ဘောက်ဆင်သမားတွေရဲ့ လက်သီးကို ဘယ်သူမှ မယှဉ်နိုင်ဘူး၊ ဝိတ်တန်းတူရင် MMA သမားထက် လက်သီးပိုပြင်းတာပေါ့။ သူတို့တွေက လက်အိတ်ကြောင့် အကွဲအပြဲသိပ်မဖြစ်ပေမယ့် အတွင်းဒဏ်ပိုများတယ်။ ကြမ်းပေ့ရမ်းပေ့ ဘောက်ဆင်ပွဲကို ဒီမှာ bit.ly/2AaQLZW ကြည့်ပါ။
MMA ပွဲတွေမှာ ဝိတ်တန်းပဲ ကွာရင်ကွာမယ်၊ အားလုံးက (၄) အောင်စ လက်အိတ်ကိုပဲ သုံးတယ်။ သူတို့မှာက လက်သီးတင် မဟုတ်တော့ဘူး၊ ခြေကန်ချက်၊ တံတောင်ရိုက်ချက်၊ ချုပ်ကွက်၊ အပူးအလုံးတွေ ပါလာပြီ။ ပစ်မှတ်ထားတာက ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ပဲ။ အကွက်စုံပေမယ့် ဘောက်ဆင်မှာလို လက်သီးချက် မများဘူး။ Ground Fight သမားတွေဆို လက်သီးသိပ်မသုံးဘူး၊ ချုပ်ကွက်ပဲ ဦးတည်တာပါ။ ဘောက်ဆင်နဲ့စာရင် ဦးခေါင်းကို သိပ်မထိကြဘူး။ Head Kick နဲ့ ဦးခေါင်းကို တိုက်ရိုက်ထိပြီး ပွဲသိမ်းတာမျိုးက ရှားပါတယ်။ တခြားအစိတ်အပိုင်းတွေက သွေးထွက်ပေမယ့် အသက်အန္တရာယ် သိပ်မရှိဘူး။ Bloody Fight ဆိုပေမယ့် သူတို့တွေမှာ အပေါ်ယံဒဏ်ရာက များပါတယ်။ အရိုးကျိုးတယ်၊ ကွဲတယ်ပြဲတယ် ဒီလောက်ပါပဲ။ သွေးမြေခတဲ့ MMA ပွဲကို ဒီမှာ bit.ly/2U3erX1 ကြည့်ပါ။