~~~ အမှတ်တရ ~~~ { ၃ }
#ဂျူး
မောင်က
လိုက်ခဲ့ဟု
ခေါ်တုန်းကလည်း
မောင့်ဘေးမှာ ကျွန်မပါသည်။
မောင်က
နေရစ်ခဲ့ဟု
ဆိုပြန်တော့လည်း
မောင် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မည့်
စာတစ်စောင်
စကားတစ်ခွန်းမျှ
မောင် မကြားရစေဘဲ
ကျွန်မ ငြိမ်သက်စွာ
နေရစ်ခဲ့တာ အမှန်ပါပဲ။
အဲသည်အထိ
ကျွန်မ မောင့်ကို
ချစ်မြတ်နိုးခဲ့ပါသည် မောင်။
~~~~~~~
အခန်း-၃
တစ်ခုသော တောင်ပေါ်မြို့ငယ်လေးတစ်မြို့မှာ မောင် နေထိုင်လျှက် ရှိသည်။ လှပဆန်းကျယ်သည် ဆိုသော မောင့်မြို့ကလေးကို ကျွန်မ ရုပ်ရှင်ထဲမှာသာ တစ်ခါ မြင်ဖူးပါသည်။
ခြံတံခါး တစ်ဘက်တစ်ချက်၌ ထင်းရှူးပင်နှစ်ပင် ယှဉ်၍ပေါက်နေသော တစ်ထပ်တိုက်ပုပုလေးကို မြင်လိုက်ရတုန်းကဆိုလျှင် “ဒါ မောင် နေတဲ့ အိမ်ကလေးများလား” ဟု လွမ်းဆွတ်ခြင်းကြီးစွာ အမှတ်ရလိုက်မိ သေးသည်။ ဒီပုံစံဟာ မောင်သိပ်ကြိုက်တဲ့ တိုက်အိမ်ပုံစံမျိုးပဲ။
မောင် အဲသည် မြို့ကလေးမှာ ရှိနေခြင်းကိုလည်း သတင်းစာထဲမှာ လက်ထပ်ပြီးစီးခြင်း ကြော်ငြာပါလာမှ သိရသည်။ တစ်ချိန်ချိန်၌ မလွဲမသွေ ရင်ဆိုင်ဖို့ မျှော်လင့်ထားသော သတင်းဖြစ်သော်လည်း တကယ်တမ်း တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် ရင်ဆိုင်လိုက်ရသောအခါ ကျွန်မ မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားခဲ့သည်။ ဆုံးရှုံးရပြီဟု သိလိုက်ရသော အချိန်မှာ ကျွန်မ မျက်ရည်ကျ၍ မဖြစ်သော နေရာဒေသဖြစ်နေ၍ တော်ပါသေးသည်။
(ကျွန်မသည် မောင် ခဏခဏ ပြောသလို မျက်ရည်သိပ်လွယ်လေသည်။) ထိုအချိန်က ကျွန်မ သမဝါယမဆေးခန်းမှာ ရှိနေသည်။ ထိုနေ့က မျက်ရည်မကျခဲ့ပါ။
မောင့်ဘ၀နှင့် ကျွန်မဘ၀ကို တစ်ခုစီဟု ဘယ်တုန်းကမျှ မသတ်မှတ်ခဲ့ဖူးသော ကျွန်မသည် အဖြစ်အပျက်အမှန်ကို လက်ခံဖို့ လပေါင်းများစွာ အားယူခဲ့ရပါသည်။ နောက်တော့ မောင် အနီးအနားမှာ မရှိဘဲနဲ့ ကျွန်မ၏ သီးသန့်ဘ၀ကို အတားအဆီးမရှိ ဖြတ်ကျော် လာနိုင်ခဲ့သည်။
ကျွန်မက ဟန်ဆောင်ကောင်းပါသည်။
ကျွန်မသည် ပုံမှန်အတိုင်း သမဝါယမဆေးခန်းနှင့် ကိုယ်ပိုင်ဆေးခန်းတို့ကို စက်ရုပ်တစ်ခုကဲ့သို့ အချိန်မှန်စွာ လှုပ်ရှားအသက်၀င် နေခဲ့သည်။ အိမ်နှင့် ဆေးခန်းအကြားတွင် ကျွန်မ၌ အပူအပင်မျှ မရှိသလို ရယ်မော ပျော်ရွှင်နေသည်။ လူမှုရေးကိစ္စများတွင် သာမန်အတိုင်း ပါ၀င်လာခဲ့သည်။ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်၏ ကျောင်းသားဘ၀တုန်းက ရင်းနှီးမှုကို သိထားသော သူငယ်ချင်းများက ကျွန်မထံ စာဖြင့် လှမ်းရေးပြီး အံသြ သနားကြသည်။
မောင်ထားရစ်ခဲ့သော ကျန်ရစ်သူ တစ်ယောက်အဖြစ် ကရုဏာ သက်ကြသည်။ ကျွန်မ လာသမျှစာများကို လုံး၀မပြန်ခဲ့ပါ။
ဘယ်နှယ့်လုပ်ပြီး စာပြန်ရမလဲ။ မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာကလေးတောင် လှမ်းပို့မခံရဘဲ သတင်းစာမှတဆင့် သိရသောအကြောင်းကို ဘယ်သူ့သွားပြီး ရင်ဖွင့်ရန် လိုအပ်ပါသလဲ။
အများအမြင်တွင် ကျွန်မသည် ကျောင်းသူဘ၀အတိုင်း ဘာမျှ မပြောင်းလဲပါ။ နောက်ပြီး ကျွန်မ ယခုရောက်နေသော မြို့ကလေး၌ မောင်နှင့် ကျွန်မအကြောင်း ကြားဖူးသူ ရှိမည် မထင်ပါ။ ထို့ကြောင့်လည်း လူ့လောက ၀တ္တရားများကို သာမန်အတိုင်း ဆောင်ရွက် ကျင်လည်နေနိုင်ခဲ့၏။
တမ်းဆွတ် သတိရစိတ်များစွာ ပြည့်အန်လာသောအခါ ကျွန်မ မန္တလေးကို သွားမိမည်။ မောင် နေထိုင်ခဲ့သော နန်းရှေ့က တစ်ထပ် ပျဉ်အိမ်ကလေးဆီသို့ ကျွန်မ ရောက်လာတတ်မည်။ မောင်ထွက်သွားပြီးသည့်နောက် အိမ်လခ ကျပ် ၁၀၀ ဆိုသည်မှာ ကျောင်းသူဘ၀တုန်းက များပြားသလောက် ဆရာ၀န်ဘ၀တွင် နည်းပါးလှသဖြင့် ကျွန်မကပဲ တောင်းတောင်းပန်ပန်နှင့် ဆက်ငှားထားခဲ့မိသည်။
#ဆက်ရန်ရှိ
