Part-2
မောင်ပေါက်ကျိုင်း // အောင်သင်း
(ရှုမဝရုပ်စုံမဂ္ဂဇင်း နိုဝင်ဘာ၊ ၁၉၇၄)
---
“မိဖုရားကြီးက သူ၏ တိတ်တိတ်ပုန်းချစ်သူ နဂါးကြီးသေရသည်ကို လုံးဝ မကျေနပ်။ ထို့ကြောင့် မောင်ပေါက်ကျိုင်းမသေသမျှ သူမနေပြီ။ အသပြာ တထောင်ပေး၍ နဂါးသေကောင်၏ အရေခွံကို ဆုတ်စေသည်။ အသပြာ တရာပေးပြီး ထိုနဂါးရေကို ခေါင်းအုံးချုပ်စေသည်။ နဂါး၏ အရိုးတို့ ဆံထိုး လုပ်၍ မြတ်နိုးစွာ ပန်ဆင်သည်။ ထိုအကြောင်းအရာများကို မောင်ပေါက်ကျိုင်းအား စကားထာဝှက်သည်။
ထောင်ပေးလို့ ဆုတ်၊
ရာပေးလို့ ချုပ်၊
ချစ်တဲ့သူအရိုး ဆံထိုးလုပ်။
“ဤစကားထာကို မောင်ပေါက်ကျိုင်းက ခုနစ်ရက်အတွင်း ဖော်နိုင်လျှင် သူ့ကို မသတ်တော့၊ ခုနစ်ရက်လည်၍ မဖော်နိုင်လျှင် ပေါက်ကျိုင်းကို သတ်မည်။ အသက်ကို လောင်းကြေးပြုသည်။”
ကျွန်တော်တို့သည် စကားထာကိုလည်း ချက်ချင်း ကျက်မှတ်လိုက် နိုင်သည်။ ကာရန်ကလေးထည့်ထားတော့ ရွတ်လို့လည်း ကောင်းသည်။ မှတ်လို့လည်း လွယ်သည်။ ပုံပြောဆရာသည် ညှို့ကွက်ကိုလည်း သိသည်။ ငြိလုံးကိုလည်း သွင်းတတ်သည်။
ကျွန်တော်တို့အဖို့ မောင်ပေါက်ကျိုင်း၏ အသက်ဘေးကို စိုးရိမ်မိကြလေပြီ။ တက္ကသိုလ်ပြည်တွင် သုံးနှစ်နေခဲ့လို့မှ တစိုးတစိ မတတ်ခဲ့သော မောင်ပေါက်ကျိုင်းမှာ မည်သို့လျှင် ဤပြဿနာကို ဖြေနိုင်ပါမည်နည်း။ ဤတွင် ပုံပြောဆရာက ကျီးဖို၊ ကျီးမ ဇာတ်လက်တက်ငယ်ကလေး တခုကို ထည့်သွင်းလိုက်သည်။ မောင်ပေါက်ကျိုင်း ရှင်ဘုရင်ဖြစ်သည်ကြား၍ လိုက်လာသော မိဘနှစ်ပါးက ကျီးဖို၊ ကျီးမ စကားပြောသံကို ကြားရသောကြောင့် ပြဿနာ၏ ရင်းမြစ်ကို သိသွားကြသည်။ ထို့ကြောင့် သင်းတွဲပြည်သို့ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး သွားကြသည်။ ဤသို့လျှင် မောင်ပေါက်ကျိုင်း၏ အသက်ကို လက်မတင်ကလေး အမီကယ်လိုက်ကြရသည်။ မောင်ပေါက်ကျိုင်းသည် မိဖုရားကြီးအား ရန်တုံ့မမှုဘဲ ထီးနန်းစံမြန်းသိမ်းပိုက်တော်မူသည်ဟု အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ကျေနပ်ပါပြီ။ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှင်းလင်း သွားသော ဇာတ်လမ်းကို နှစ်သက်ကြပါသည်။
သို့သော် ကျွန်တော်တို့ ပုံပြောဆရာသည် စိတ်ကူးဆန်းကြယ်သော သူ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဆက်ဦးမည်။ မောင်ပေါက်ကျိုင်းနှင့် မိဖုရားကြီး ပျော်ရွှင်စွာ ပေါင်းသင်းနေထိုင်ကြပေါ့။ မင့် ဘာများဆက်စရာ ရှိသေးသနည်း။ သို့သော် ဆက်လာပြန်ပါပြီ။
“မိဖုရားကြီးတွင် သန္ဓေရှိရာ၊ နဂါးငွေ့သင့်သောကြောင့် ဖွားမြင်လာသော အမြွှာညီနောင်တို့မှာ စက္ခုနှစ်ကွင်း အလင်းမရရှိချေ။ မင်းကြီးက ရှက်နိုးတော်မူ၍ ဖျောက်ဖျက်စေဟုဆို၏။ မိဖုရားကြီးက မှူးမတ်တို့နှင့်တိုင်ပင်၍ ဝှက်ထား၏။ လူလားမြောက်မှ ဖောင်ပေါ်တင်၍ မြစ်ရေကြောတွင် မျှော‌စေ၏။ပြဿနာတခု တက်လာပြန်လေပြီ။ ဤဒုက္ခိတ သမ္ဘဝညီနောင်သည် ဖောင်တစီးနှင့် မည်သို့ဖြစ်လေမည်နည်း။ သိချင်စိတ်တို့ကို နှိုးဆော်ပြန် လေသည်။
“လမ်းတွင် စန္ဒမုခိ ဘီလူးမနှင့် တွေ့၊ မျက်စိကို ကုစား၊ ဘီလူးမတွင်သန္ဓေရှိ၊ ဘီလူးမကို လမ်းတွင် ဖောင်ပေါ်မှ နှင်ချခဲ့။ ဘီလူးမလည်း ငိုယိုထွက်သွားရာ တောင်တွင်းကြီးမြို့အနောက်ဘက် ဗိဿနိုးအရပ်မှာ သမီးငယ်ကိုဖွားမြင်၏။ ရသေ့တပါးက မြင်သော် ရင်သွေးငယ်ကို စားအံ့ထင်၍ ဂါထာရွတ်၊ ဘီလူးမ ထွက်ပြေးမှ ကလေးငယ်ကို ကောက်ယူမွေး၊ လက်ညှိုးနို့ချိုကျွေး၍ ကြီးပြင်းစေရာ၊ ပန်ထွာမင်းသမီးဟု တွင်၏။ သမ္ဘာဝညီနောင်တို့က ဧရာဝတီမြစ်ကြော၌ ဆက်လက်မျောလာ”
ဪ ... ခုမှ သတိရသည်။ ဤနေရာတွင် ပုံပြောသူက မကျန်ရစ် ခဲ့သော်လည်း ကျွန်တော်က မေ့ကျန်ရစ်ခဲ့သည့် အစဦးအကြောင်းကလေး တခုကို ပြန်ပြောရဦးမည်။ သင်းတွဲပြည်၏ အိမ်ရှေ့မင်းကြီး ခေပဒူတသည် ဝက်ကြီးတကောင်ကို အမဲလိုက်ရင်း ခရီးလွန်လာခဲ့သည်။ သို့သော် “ဒီဝက်ကို မရသမျှ ငါမပြန်ပြီ” ဟု ဆက်လိုက်ခဲ့ရာ သရေခေတ္တရာအရပ်ရောက်မှ ဝက်ကို ရသည်။ သို့သော် သံဝေဂရသည်ဖြစ်၍ ရသေ့ပြုပြီးလျှင် တောထဲမှာပဲ နေ၏။ ဤသည်တွင် သူ့ကျင်ငယ်ရေကို သမင်မတကောင် သောက်မိသောကြောင့် သန္ဓေစွဲ၍ ဗေဒါရီ မွေး၏။ လက်ညှိုးနို့ချိုဖြင့်ပင် ကြီးပြင်းစေရ၏။
စာဖတ်သူတို့ သိကြသည့်အတိုင်း သမ္ဘဝညီနောင်နှင့် ဗေဒါရီတို့မှ ဖွားမြင်သော ဒွတ္တဘောင်နှင့် ပန်ထွာမင်းသမီးတို့ စစ်ဖြစ်ကြရာ၊ ပန်ထွာမင်းသမီး အနိစ္စရောက်မှသာ ဇာတ်သိမ်းပြီးတော့သည်။
ပုံပြောဆရာသည် စပျိုးလာသော ဇာတ်လမ်းလေးမှ တဆင့်ပြီး တဆင့် တက်လာသည်။ တမြွာပြီး တမြွာ ခွဲလာသည်။ အဓိကဇာတ် ဆောင်တွေ တယောက်ပြီး တယောက် ပြောင်းပြသည်။ ဇာတ်ဆောင်နှစ် ယောက်ပြိုင်လည်း တင်သည့်အခါ တင်လိုက်သည်။ နောက်ဆုံး ရှုကွင်းကို သရေခေတ္တရာနှင့် ဗိဿနိုး နှစ်နေရာ ခွဲပေးလိုက်သေးသည်။ ဤသည်တွင် စစ်ဆင်ရေး ပရိယာယ်များဖြင့် ရှင်တု ရှင်ယောင် နှစ်ယောက်ကို စေလွှတ်၍ ရန်ပယ်စည်ကြီးကိုလည်း ဖျက်ဆီးစေသည်။ စစ်ရေး၌ပင် ဗိဿနိုးကို အလွယ် တကူ မရအောင် ဖန်တီးထားလိုက်သေးသည်။
မောင်ပေါက်ကျိုင်း၏ ဇာတ်လမ်းသည် အရိုးရှင်းဆုံးသော ဇာတ်လမ်း ကလေးကို ဖော်ပြဘိသို့ ရှိသည်။ လူ့ဘဝကြီး၊ လူ့သမိုင်းကြီးအကြောင်းကို ပြောပြဘိသို့လည်း ရှိသည်။
ကျောင်းသားတယောက်မှာ ၉ တန်းအောင်လျှင် ၁ဝ တန်းနှင့်ရင်ဆိုင်ရသည်။ ၁ဝ တန်းအောင်လျှင် ဘယ်တက္ကသိုလ်ရောက်လေမည်နည်းဟူသော ပြဿနာ ထပ်ပြီး တက်လာပြန်တော့သည်။ ပြဿနာကို ဖန်တီးသူမှာလည်း မိမိပင် ဖြစ်သည်။ ထိုပြဿနာကို ရှင်းရသူမှာလည်း မိမိပင် ဖြစ်သည်။
လူတွေကြောင့် ပြဿနာပေါ်ရသည်။ ထိုပြဿနာကို လူတွေကပင် ဖြေရှင်းရသည်။ သို့သော် ပြဿနာအမှတ်(၁)ကို ရှင်းလိုက်လျှင် ပြဿနာအမှတ်(၂)ကပေါ်လာပြန်သည်။ ထိုပြဿနာအမှတ်(၂)တွင် ပြဿနာအမှတ်(၃)၏ မျိုးစေ့က ကပ်ပါလာမြဲဖြစ်သည်။
ပြဿနာတို့ကို ရှင်းရခြင်းသည်ပင် အားပြိုင်မှု ဖြစ်တော့သည်။ ပြဿနာ ကြီးလေလေ၊ အားပြိုင်မှုကြီးလေလေ ဖြစ်သည်။ ပြဿနာတွေကို တခုပြီး တခု ရှင်းသွားရခြင်းသည်ပင် လူ့ဘဝဖြစ်၍ သေသွားမှသာလျှင် ထိုလူတယောက်၏ (သူ့အတွက်) ပြဿနာများ ကုန်ဆုံးခြင်းသို့ ရောက်တော့သည်။ မောင်ပေါက်ကျိုင်း၏ ဇာတ်လမ်းသည် လူ့ဘဝဇာတ်လမ်းသဘောကို လည်းကောင်း၊ ဝတ္ထုပုံပြင်တို့၏ အခြေခံဇာတ်လမ်းသဘောကို လည်းကောင်း သင်ပြနေသကဲ့သို့ ရှိပါပေသည်တကား။
---
#အောင်သင်း
#မောင်ပေါက်ကျိုင်း
#shared_by_louis_augustine
#sbla

ပိုပြီးဖတ်ပါ