**ကုက္ကိုပင်ပေါ်ကအငြိုး**

ဇာတ်လမ်း/စာရေးသူ - ဝိုင်စီရဲ
(ဖြစ်ရပ်မှန်)

ကျုပ်ဒီမြို့မှာနေလာတာ အမေ့တစ်သက်
ကိုရှိပြီဗျ....ကျုပ်တို့မြို့လေးက အလွန်အေးချမ်းပါ
တယ်....ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားကလဲ ဆူဆူညံညံ
အသံတွေလုံးဝပင်မကြားရပါ... ကျုပ်တို့လမ်းထိပ်
ကနေထွက်လိုက်ရင် ဘယ်ဘက်မှာလမ်းမကြီးရှိတယ်...ဟိုဘက်ရပ်ကွက်နဲ့ကျုပ်တို့ရပ်ကွက်နဲ့ခြားထား
တဲ့လမ်းမကြီးပေါ့ဗျာ...ထိုလမ်းမပေါ်မှာကစျေးရောင်းသူ အနည်းငယ်ရှိတယ်... ကြက်သားသည်၊ပန်း
သည်၊ အသီးအရွက်ရောင်းတဲ့အသည်စသဖြင့်ပေါ့ဗျာ...ကျုပ်တို့လမ်းထိပ်မှာ နှစ်၆၀လောက်ရှိမဲ့ သက်တမ်းရင့် ကုက္ကိုပင်ကြီးတစ်ပင်ရှိတယ်... ဟိုးလွန်ခဲ့
တဲ့နှစ်၃၀ဝန်းကျင်လောက်က ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က
လူတွေက မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကိုမုဒိန်းကျင့်ပြီး
သတ်ပစ်ခဲ့တယ်လို့ လူကြီးတွေပြောတာတော့ကြားဖူးတယ်...။ နောက်ပြီး အဲ့ဒီကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်မှာပဲမြုပ်ခဲ့တယ်လို့လဲပြောကြတယ်ဗျ။ ပြီးတော့ ပြန်ဖော်ပြီး မြေမြုပ်သဂြိုလ်လိုက်တယ်လို့လဲပြောကြတာပါပဲဗျာ..။ ဘယ်ဟာကအမှန်လဲဆိုတာတော့ဘယ်သူမှတိတိကျကျတော့မသိဘူး...။

ကျုပ်အပါအဝင် ဟိုဘက်ရပ်ကွက်ကလူတွေ၊
ဒီဘက်ရပ်ကွက်ကလူတွေလဲ ည၉နာရီကျော်ရင်
ထိုအပင်ကြီးအောက်က ဘယ်သူမှဖြတ်လျှောက်မဝံရဲကြဘူးဗျ...အရင်နှစ်တွေတုန်းကတော့ အဲ့အပင်
နားမှာရှိတဲ့ အိမ်အဟောင်းကြီးမှာဘယ်သူမှမနေကြဘူး။
လွန်ခဲ့တဲ့၅နှစ်လောက်ကမှ လူတစ်ယောက်က
ထိုအိမ်ကြီးကိုဝယ်ပြီး တိုက်ခန်းတွဲတွေဆောက်လုပ်
ပြီး အိမ်အငှါးချတယ်။ ဇာတ်လမ်းက အဲ့တိုက်ခန်းတွဲမှာနေတဲ့လူတွေကစတာပဲဗျ။ အိမ်အငှါးလူတွေ
ရောက်လာတဲ့နေ့ကစပြီး အခန်းတွဲတွေအောက်မှာ
လမ်းလျှောက်သံတွေ ခေါင်မိုးပေါ်ကိုကျောက်စရစ်ခဲတွေနဲ့ပစ်ပေါက်တာတွေကြုံရတော့တာပဲ။
အဲ့နေ့တွေကစပြီး ရပ်ကွက်ထဲကလူတွေလဲ့အဲ့ဘက်ကိုခြေဦးတောင်မလှည့်ရဲတော့ဘူး..မဖြစ်မနေသွားရမယ်ဆိုမှသွားတာ မဟုတ်ရင်မသွားကြဘူး။

တစ်ညနေကြတော့... ကျုပ်အဒေါ်က ကလေး
နေမကောင်းလို့ဆိုပြီး အဲ့အပင်ကြီးကိုဖြတ်ပြီးဆေး
သွားဝယ်ရတယ်။ အပြန်ကြတော့ထိုအပင်ကြီးအောက်မှာ အသိတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ပါလေရော။ သူက
ကလေးကိုစနောက်နေတဲ့အချိန်ကလေးကငိုပါရောဗျာ။ အဲ့အပြန်တည်းကငိုတာ မနက်ထိကိုကလေးက
အငိုကိုမတိတ်ဘူးဗျို့။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့လဲ အသိ
နတ်ကတော်ကိုခေါ်ပြီး အိမ်ပင့်မေးတော့ ထိုအပင်ရဲ့
မကျွတ်မလွတ်က သူ့အပင်အောက်မှာနားညီးအောင်လုပ်လို့မကျေနပ်လို့ပြန်လုပ်တယ်ပြောပါတယ်။
အဲ့ဒါနဲ့ ခေါစာလည်းပစ် ကန်တော့ပွဲလဲပေးပြီး တောင်းပန်မှပဲ ကလေးကအငိုတိတ်ပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့
နောက်တော့ အဲ့အပင်နားကအိမ်မှာ ဘာသာရေး
အလွန်ကိုင်းရှိုင်းတဲ့လူကသူမိသားစုနဲ့အိမ်လာငှါး
နေကြတယ်။ ခေါင်မိုးပေါ်ကို ခဲကျတာတွေရပ်သွားတယ်။ အမျှတွေလဲဝေပေးလိုက်တော့ အားလုံးက
ကျွတ်သွားကြပြီပဲထင်တာပေါ့ဗျာ။ အခုလို မေ့မေ့
ပျောက်ပျောက်နဲ့နေလာလိုက်တာ ဒီနေ့ညဇာတ်လမ်းစတော့တာပဲဗျ။

အကိုနှစ်ယောက်ကအဲ့အပင်နားမှာ ဖုန်းဘေလ်သွားဝယ်ကြတယ်... ကြည့်ရတာနာမည်တွေ
ခေါ်ပြောကြတယ်ထင်ပါတယ်။ဆူညံဆူညံတော့ဖြစ်သွားလောက်တယ်။အချိန်ကလဲ ည၉နာရီဖြစ်နေပြီလေ။သူတို့အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး မကြာဘူး။ အကို
အကြီးရဲ့နာမည်ကို အပြင်ဘက်ကနေ မိန်းမတစ်ယောက်က ၃ခါလောက်ခေါ်တယ်တဲ့။ သူကလဲ ဖုန်းပြောနေတာဆိုတော့မထူးမိလိုက်ဘူးတဲ့ဗျ။ ည၁၂နာရီလောက်ရောက်တော့ သူလဲ
ဘုရားဝတ်ချပြီးအိပ်လိုက်တယ်။

" အား အမယ်လေး '' ဆိုတဲ့အသံကြီးကိုကြားလိုက်တော့ကျုပ်တို့တစ်အိမ်သားလုံးလန့်နိုးကုန်ကြတယ်။
ကျုပ်တို့လဲ သူကိုမေးတာပေါ့ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတော့
ကုက္ကိုပင်မှာရှိတဲ့သရဲမက အိပ်မက်လာပေးတာတဲ့။
ငါအပင်နားမှာငါမကြိုက်တာမလုပ်မိစေနဲ့နောက်တစ်ခါဆိုရင် တစ်အိမ်လုံးအသေပဲတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့အကို
အကြီးကလဲ ဘာလို့အခုလိုဖြစ်နေလဲမေးတော့
သူ့ကို အဓမ္မပြုကျင့်သွားတဲ့သူတွေမသေမချင်း
သူကျွတ်မှာမဟုတ်ကြောင်း အမျှဝေလဲအလကားပဲ
ငါကိုသာအနှောက်အယှက်မပေးနဲ့ဆိုပြီး ပြောတယ်တဲ့ဗျ။

သူမှာလည်း မတရားခံထားရတာဆိုတော့ ဘယ်ကျွတ်ပါမလဲဗျာ.....။

ပြီးပါပြီ
ဆက်လက်ကြိုးစားပါဦးမည်...
စာဖတ်သူတွေကိုအစဉ်လေးစားလျက်
kalyar...