ငါ အိမ်က ထွက်သွားတော့မယ်ဆိုတော့
ငါ့အဘွားဟာ ငိုတယ်။ ငါ့ကို ချော့တယ်၊
မနက်မိုးလင်းတိုင်း နှစ်ရာကျပ်ပေးမယ်
အဘွား မသေမချင်းတဲ့။ အသုဘရှိရင်
ဖဲရိုက်ဖို့သပ်သပ် ပေးဦးမှာတဲ့။
အဘွားချက်တဲ့မုန့်ညှင်းစောဟင်းရည်
မသောက်ရပဲနေနိုင်လို့လားတဲ့။
အဘွားကို မဂ္ဂဇိန်ဖတ်ပြဖို့
ငါ့သား မရှိလို့ မဖြစ်ဘူးလေတဲ့။
ဂစ်တာတီးပြရဦးမှာလေတဲ့။
ငါမမှတ်မိတော့တဲ့ငါ့အကြိုက်တွေ
တတွတ်တွတ်ရွတ်လို့ပေါ့။
ငါက ငယ်ရွယ်တော့မိုက်မဲခဲ့တယ်။
စောက်သုံးမကျတဲ့ စာအုပ်တချို့
ဖတ်ပြီး စွန့်စားချင်လွန်းခဲ့တော့ကာ
နှင်းတွေ ပိန်းပိတ် အောင် မှောင်နေတဲ့
မနက်ခင်းတစ်ခုမှာ မြင်းလှည်းပေါ်တက်ပြီး သင်္ဘောဆိပ်ဆီထွက်သွားခဲ့တာပါပဲ။
မြင်းလှည်းနောက်မြီးလေးကို ကိုင်ထားတဲ့
အဘွားက ဘုရားစာတွေ ရွတ်ပေးနေခဲ့သေး
သလား ဝိုးတဝါးရယ်။
အဖွားဟာ တစ်ဘဝလုံး ထမင်းချက်တယ်
အဖွားဟာ အမြဲမီးမွှေးနေတော့တာပဲ။
(ဝေးခေါင်)
Like
Comment
Share
