ငါ ချစ်တဲ့ ဒဏ်ကို ခံနိုင်မဲ့သူရှားပါတယ် ။
ငါ့ဘ၀ထဲကို ၀င်လာတဲ့ သူတော်တော်များများက
ငါ့ဒဏ်ကို မခံနိုင်လို့ ထွက်သွားကြတာများတယ် ။
သူတို့တွေ ပြောကြတာတော့ ငါကဆိုးတယ် တဲ့။
ငါနဲ့မချစ်ခင်ကတည်းက ငါက ဆိုးတဲ့အကြောင်းကို
သူတို့ကို ပြောထားပြီးသား ။
ငါဟာ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ချစ်မိသွားတဲ့အခါကျရင်
စိတ်ရောကိုယ်ပါ နှစ်ပြီး ချစ်တတ်တဲ့အကြောင်းတွေကို
ငါပြောခဲ့ပြီးသား။
ငါ့စိတ်ကို သည်းခံနားလည်ပေးမယ်လို့ ကတိတွေ
အထပ်ထပ်ခံပြီး တစ်ကယ်တမ်း ငါ့ဘက်က
ချစ်တဲ့စိတ်တစ်ခုထဲနဲ့ ဆိုးလိုက်မိတဲ့အခါမှာ
ငါ့ကို အပြစ်ပြောစရာတစ်ခုလိုပဲ မြင်ကြတယ်။
တစ်ကယ်တော့ ငါဆိုးတယ်ဆိုတာ
ငါ ချစ်တဲ့သူကိုမှဆိုးမိတာ။
ငါ့ကို ချစ်ပေးနိုင်မဲ့သူ ၊
ငါဆိုးသမျှကို မညိုမငြင်နဲ့ သည်းခံပေးနိုင်မဲ့သူထင်မိလို့
ငါဆိုးမိတာ ။
(သူတို့လည်း ငါ့ကို အစပိုင်းလောက် ကောင်းပြတာပါပဲ)
ငါ ဆိုး နေရင်တောင် ငါ့ဒဏ်ကို ခံနိုင်တဲ့သူကိုပဲ
လိုချင်မိတာပါ။
သူ့ရဲ့နွေးထွေးကြင်နာမှုတွေနဲ့
ငါ့ကို ထွေးပွေ့နှစ်သိမ့်ပေးရင်း ငါ့ရဲ့ အကျင့်တွေကို
ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြင်သွားပေးနိုင်မဲ့သူကို
မက်မောမိတာ ။
ဒါပေမဲ့လေ သူတို့ပဲ၀င်လာကြတယ် ။
သူတို့ပဲ ပြန်ထွက်သွားကြတယ် ။
အကြောင်းပြချက်က ငါ့ဒဏ်ကို မခံနိုင်လို့တဲ့။
'" တစ်ယောက်က ဆိုးလို့ရလို့ ဆိုးနေတာကို
တစ်ယောက်ကလည်း မငြိုမငြင်နဲ့
စိတ်ရှည်ပေးနေတတ်တဲ့ relationshipလေးတွေကို
မြင်ရင် ငါ သိပ်အားကျတာပဲ။"
အချစ်စစ်မှန်တယ်ဆိုရင် တစ်ယောက်ရဲ့အားနည်းချက်တွေ တွေ့နေရင်တောင် ဖယ်ခွာရမှာမဟုတ်ဘူးလေ။
လမ်းမှန်ကို ရောက်ဖို့ ပြုပြင်ပေးရမယ်မလား။
ငါကလေ ....ငါက အရမ်းဆိုးနေတတ်တဲ့သူ
မဟုတ်ပါဘူး ။
ငါက တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သိပ်ချစ်မိသွားရင်
ငါ့အနားမှာ ငါ့ကိုပဲချစ်ပြီး ရှိနေစေချင်ရုံပါ။
ဒါပေမဲ့လေ .... ငါ့ဒဏ်ကို ခံနိုင်တဲ့သူက ရှားပါတယ်။
