ဘာကြောင့်နဲ့မှ ကိုယ့်ဘဝကို မရပ်တန့်လိုက်နဲ့ ။
လူတစ်ယောက်ကို ချစ်လို့ရတယ် … ကိုယ့်တိုးတက်ရာ တိုးတက်ကြောင်းလုပ်နေတာတွေကို ရပ်တန့်စရာမလိုပဲ ချစ်ပါ ။ ကိုယ့်တက်လမ်းတွေမှာ သူ့ကို ဝင်မရှုပ်စေနဲ့ .. သူ့တက်လမ်းတွေအတွက် အနှောင့်ယှက်ပေးတဲ့သူမျိုးလည်း မဖြစ်စေနဲ့ ။
ဘာကြောင့်ဖြစ်ဖြစ် … နာကျင်လို့ရတယ် ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ဘဝကို ရပ်တန့်ပြီး .. အချိန်ပေးပြီးတော့ မနာကျင်နဲ့ ။ နာကျင်နေလည်း လုပ်စရာရှိတာကိုတော့ ဆက်လုပ်သွားရမှာပဲ ဖြစ်တယ် ။ ဘယ်လို ဝမ်းနည်းစရာ ၊ စိတ်ထိခိုက်စရာပဲရှိရှိ အကောင်းဆုံးကုစားပြီး ရှေ့ဆက်နိုင်ဖို့လိုတယ် ။ အကြာကြီး ပိတ်မိမနေဖို့ အရေးကြီးတယ် ။
ကိုယ်ရှိစေချင်သူက ကိုယ့်အနား မရှိနိုင်တော့တိုင်း ဘဝက ရပ်ပစ်လိုက်ရမှာမှမဟုတ်ပဲ ။ ဒီတိုင်း ဆက်သွားနေရင်းက အခြားလူသစ်တွေနဲ့ ထပ်တွေ့ပြီး ထပ်အဆင်ပြေလာရတာကိုက ဘဝပဲ မဟုတ်လား ။ အဲဒီလိုမှ မဟုတ်ပဲ တစ်ခုခုကြောင့် ကိုယ့်ဘဝကို ရပ်တန့်လိုက်မယ် ၊ အိပ်မက်တွေကို လက်လျော့လိုက်မယ်ဆိုရင် စိတ်ခံစားချက်တွေ အသားကျလာတဲ့အခါ … အချိန်ကြောင့် ဒဏ်ရာတွေအနာကျက်လာတဲ့အခါ ဘဝက သုည ဖြစ်နေတော့မှာပဲ ။
အဲအချိန်မှာကျရင် တစ်ချိန်က ကိုယ် Serious ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေက ဘာမှအရေးမကြီးမှန်းသိပြီး … နောင်တရလိမ့်မယ် ။ ဒါကြောင့် ဘာအကြောင်းနဲ့မှ ကိုယ့်ဘဝကို မရပ်တန့်လိုက်နဲ့ ။
ဘယ်လိုအကြောင်းကိစ္စပဲကြုံကြုံ ရှေ့ဆက်သွားနေရမှာကိုက ဘဝပဲဖြစ်တယ် ။
