မြစိမ်းပြာကမာရွတ် - နုနုရည်အင်းဝ
၁၉၉၃ ခုနှစ်ရဲ့ အမျိုးသားစာပေဆုကိုရရှိထားခဲ့တဲ့ ပြောဟန်အရေးအသားနဲ့ ဘဝသရုပ်ဖော်တွေ
ရေးရာမှာ နာမည်ကြီးလှတဲ့ ဆရာမနုနုရည်အင်းဝရဲ့ စာအုပ်ကလေးပါ ။
ကမာရွတ်မြို့နယ် မြစိမ်းပြာလမ်းထဲက ကန်ထရိုက် သုံးထပ်တိုက် တစ်လုံးမှာနေတဲ့ မိသားစု ငါးစုအကြောင်းကို အသေးစိတ်ရေးဖွဲ့ထားတဲ့
ဝတ္ထုရှည်ပါ ။
ခိုအိမ်ကလေးတွေလို တိုက်ခန်းလေးတွေမှာ
နေကြတဲ့ မိသားစုတွေရဲ့ ဘဝတွေနဲ့ ခံစားမှုအကြောင်း အစုံကို တပြိုင်တည်းပေးစွမ်းနိုင်တဲ့ စာအုပ်လေးပေါ့ ၊ တိုက်ခန်းတွေရဲ့ မီးလုံးဝါဝါလေး လင်းလာတာကအစ အသေးစိတ်ရေးဖွဲ့ထားလို့ ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ ဟန်ပန်လှုပ်ရှားမှုကို
သေသေချာချာ ပုံပေါ်လာပြီး ခံစားစေနိုင်ခဲ့တယ်။
ဦးသက်ဦး နဲ့ လတ်
အမြဲတမ်း စိတ်တိုနေတဲ့ ယောကျ်ားဖြစ်သူကို
ဦး လို့ ခေါ်ပြီး အလိုကျ ကျေနပ်အောင်လုပ်ပေး
နေတဲ့ လတ် ဆိုတဲ့ မိန်းကလေး တို့ စုံတွဲ ။
သူစိတ်ပျော်နေရင် သီချင်းတွေ အော်ဆိုတတ်တဲ့
ကြောင်တွေကို မုန်းတဲ့ ၊ ချတ်လစ် ချစ်လတ် ဆိုပြီး စကားပြောင်လေးတွေနဲ့ သူ့မိန်းမကို ခေါ်တတ်တဲ့
ဦးသက်ဦး ကြောင့်လည်း ပြုံးမိရသေးတယ် ။
အပျိုကြီး နှစ်ယောက်
လှည်းတန်းစျေးမှာ အထည်ဆိုင် ဖွင့်ထားတဲ့ အပျိုကြီး တူဝရီးနှစ်ယောက် ၊ ကြောင်တွေ
ဆယ်ကောင်လောက် မွေးထားတဲ့ သူတို့ အခန်းလေးဟာလည်း အံ့သြစရာ ၊ နတ်ပွဲတွေသွားကတဲ့
သူတို့ရဲ့ ယုံကြည်မှုတွေကိုလည်း မြင်ရအုံးမှာ ။
အညာကို လွမ်းတဲ့ ဦးဘတင်
သား မြေး ချွေးမ တွေနဲ့ အတူ ရန်ကုန်မှာ လာနေတဲ့ အညာသား အဘိုးကြီးတစ်ယောက် ၊ အညာကို လွမ်းနေပြီး ရှေးတုန်းက အကြောင်းတွေ
ပြန် ပြန်ပြောလို့ မြေးတွေ နှာခေါင်းရှုံ့ခံရသူပေါ့ ။
တိုက်ခန်းထဲမှာ နေပြီး မြေမနင်းသား ဘဝကို
စိတ်ကုန်နေတဲ့ အဘိုးကြီးတစ်ယောက် ။
ကိုပျော်ရွှင်ကြီး ကိုဝင်းအောင်
စာအုပ်တစ်အုပ်လုံးမှာ သဘောကျရတဲ့ ဇာတ်ကောင်ပေါ့ ၊ ဘဝအမောတွေကြားမှာ
ပျော် ပျော်နေတတ်တဲ့ သူ့ရဲ့ ဟန်ပုံ အပြောအဆိုတွေ ဖတ်ရင်း ပြုံးရတယ် ၊ ရယ်ရတယ် ။
သီချင်းတကြော်ကြော်ဆိုပြီး ဟင်းတွေ အထူးအဆန်းချက်တတ်တဲ့ ကျူရှင်ဆရာ ၊
အပူတွေကို အပျော်နဲ့ ဖုံးပြီး နေပျော်အောင်နေတဲ့ ဇာတ်ကောင်ကြောင့် ဖတ်ရင်း အပျော်တွေတောင်ကူးစက်လို့။
မြေပိုင်ရှင် သားအမိ
သုံးထပ်တိုက်ရဲ့ မြေကိုပိုင်တဲ့ အန်တီမေရီ ဆိုတဲ့
မြေပိုင်ရှင် ၊ သူ့ဆီမှာ ဆွံ့အနားမကြားဖြစ်နေတဲ့
ဆန်နီ ဆိုတဲ့ သားကလေးရှိတယ် ၊ တစ်တိုက်လုံးက သနားချစ်ကြပြီး ခိုင်းသမျှကို လုပ်ပေးတဲ့ ကလေးလေး ။ ဖုန်းတစ်လုံးအနားမှာနေပြီး ဖုန်းဆက်လာတဲ့ လူတွေအကြောင်းကို ဆေးလိပ်သောက်ရင်း
စပ်စုတတ်တဲ့ ဆန်နီ တို့အမေ ။
ဒီ မိသားစုတွေရဲ့ အကြောင်းကို မနက်လေးနာရီက စပြီး ညအိပ်ရာဝင်ချိန်အထိကို ရေးဖွဲ့ထားတာပါ ၊ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်မြေ မရှိတဲ့ တိုက်ခန်းငှါးနေရတဲ့ ဘဝအောက်ကလူတွေ ၊ အပေါ်ယံဆောက်ထားတဲ့ ခိုင်ခံ့မှု မသေချာတဲ့ ကန်ထရိုက်တိုက်မှာ နေကြတဲ့ သူတို့ ရဲ့ ပူပန်မှုတွေ ။
တိုက်ခန်းနေလူတွေရဲ့ ရေဒုက္ခ လျှပ်စစ်မီးဒုက္ခ
မီးဘေး ဒုက္ခတွေ အစုံကိုလည်း သူတို့နဲ့အတူ
စိုးရိမ်စွာ မွန်းကြပ်စွာ ခံစားရအုံးမှာပါ ။
ဒီစာအုပ်ကို ဖတ်ပြီးတော့ မြို့ပြမှာ နေထိုင်ရတဲ့ အခြေခံ လူတန်းစားတွေ ရဲ့ ရုန်းကန်မှုတွေ ၊
မွန်းကြပ်မှုတွေ နဲ့ အပူတွေ ဘဝတွေကို မြင်တွေ့ ခံစားခဲ့ရတယ် ၊ ဇာတ်သိမ်းခန်းဟာ မထင်ထားလောက်အောင် ရက်စက်လှတာမို့ ဖတ်ရင်း မျက်ရည်ပါ ကျခဲ့ရတယ် ။
ခိုအိမ်လေးတွေထဲမှာ နေကြတဲ့ မိသားစုဘဝတွေကို မြင်တွေ့ ခံစားစေရမဲ့ စာအုပ်လေးပေါ့ ။
" မနက်ခင်း မိုးလင်းရင် ခိုကလေးများတို့ရယ် ..."
