Part-2
*ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် မြန်မာစာဌာနက ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းဟောင်းများကိုသတိတရ
နောက်တော့ ပါမောက္ခ ဒေါက်တာကျော်သက် ဦးစီးတဲ့ သမိုင်းဌာန အမ ဆောင်ကို ကျွန်တော်တို့ ရွှေ ့လိုက်ရတယ်။ မြန်မာစာဌာနကို ၁၉၆၆-၆၇ ခုနှစ်မှာ ဝိဇ္ဇာနဲ့ သိပ္ပံတက္ကသိုလ်အဖြစ် စတင်ဖွဲ ့စည်းလို့ တောင်ငူဆောင်ကို ပြောင်းရွှေ့ နေရာချထားပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဆုံရပ်ဟာလည်း အပန်းဖြေစင်တာ ကနေပြီး ဦးချစ်ဆိုင်ကို ပြောင်းခဲ့ရပါတယ်။ ၁၉၆၈ လောက်က ဦးချစ် ကဖေးမှာ ကိုသာနိုးကို ပထမဆုံးတွေ့ ခဲ့ရတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ သူ့ကို မန္တလေးက ကျောင်း သား တက်ကြွလှုပ်ရှားသူဟောင်းလို့ သိရပါတယ်။ ကဗျာဆရာ တင်မိုးကတော့ ဦးဝန်လက်အောက် ဘာသာပြန်ဌာနမှာ အလုပ်လုပ်နေပါပြီ။ ငြိမ်းကျော်ကတော့ ပထမနှစ် မြန်မာစာအဓိကကျောင်းသားဖြစ်ပေမဲ့ တက္ကသိုလ်ဆရာတွေနဲ့ ပေါင်း သင်းမိတ်ဆွေဖွဲ့တာ များပါတယ်။ ကျော်စွာ(ချစ်ဦးညို)က ဒုတိယနှစ် ဒဿနိက ကျောင်းသား ကိုယ်ပိုင်လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့ အလုပ်များနေခဲ့တယ်။ ကိုဆန်းလွင်က ကျွန်တော့်ရဲ့ အတန်းဖော်၊ ဒဿနိကဘာသာရပ် ဂုဏ်ထူးထွက်လို့ ၁၉၆၂ ခုနှစ် ဒဿနိကဗေဒဌာနမှာ ကျွန်တော့်လိုပဲ နည်းပြဆရာ ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။
ကျွန်တော်တို ့ထဲကတချို့ နိုင်ငံခြားမှာ နိုင်ငံတော်ပညာသင်ဆုအတွက် လျာထားခံရပါတယ်။ ကျွန်တော်က အရှေ့တိုင်းသမိုင်းဘာသာ လေ့လာဖို့အတွက် ဂျပန်နိုင်ငံ၊ ဇော်မြင့်ကို ရုရှားအတွက် လျာထားပါတယ်။ ဆန်းလွင်က ဟန်ဂေရီ၊ ကိုထွန်းမြင့် (တက္ကသိုလ်မင်းမော်) လန်ဒန်တက္ကသိုလ်အတွက်၊ ဇော်မြင့်က ရုရှား ဘာသာသင်တန်းကို လအနည်းငယ် တက်ခဲ့ပါတယ်။
စိတ်မကောင်းစရာပါပဲ ကျွန်တော်နဲ့ ကိုထွန်းမြင့်သာ နိုင်ငံခြားပညာသင်ဆုကို အကောင်အထည်ဖော်နိုင်ပါတယ်။ ၁၉၇၀ ခုနှစ်ဝန်းကျင်လောက်က တစ်ရက်မှာ ကိုသာနိုးက ကိုတင်မိုးရုံးခန်းမှာ စာမူတည်းဖြတ်နေတာ တွေ့တယ်။ ကိုထွန်းမြင့် ရေးတဲ့ ကိုယ်တိုင်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိကို ပြင်ပေးနေရတယ်လို့ ကိုသာနိုးက ကျွန်တော့်ကို ပြောပြတယ်။ တင်ပြချက်က လေကြောရှည်လွန်းတယ်။ လန်ဒန်တက္ကသိုလ်ကို သတ်မှတ်ချက်အနေနဲ့ ပို့ပေးရမှာဖြစ်တယ်။
#ဆက်ရန်ရှိ
