~~~အမှတ်တရ ~~~ { ၉ } (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)
#ဂျူး
အခန်း -၉
ကျွန်မတို့ မောရွှေလီမှ ထွက်လာသောအခါ ည ၇နာရီသာ ရှိသေး၏ ကျွန်မက မောင့်အတွက် ဒစ်စ်ပရင်ဆေးပြား တစ်ကဒ် ၊ ဆာဗီဆီလင် ဆေးတောင့်တစ်ကဒ် ၀ယ်လိုက်သောအခါ မောင်က “ဟာ .. မသောက်ဘူးနော်” ဟု ပျာပျာသလဲ ငြင်း၏။ ကျွန်မက မကြားဟန်ဆောင်၍ ဇွတ်၀ယ်လိုက်ပါသည်။ မောင့်လက်ထဲ ထည့်တော့ မောင်မယူပါ။
“မောင် မသောက်ချင်ဘူး”
“မသောက်လို့မရဘူး”
ကျောင်းသားဘ၀ကတည်းက မောင် အလွန် ဆေးသောက်ပျင်းခဲ့၏။
“ပိုက်ဆံကုန်အောင်ဟာ”
“ပိုက်ဆံပေါပါတယ် မောင်ရဲ့ ၊ မပေချင်စမ်းပါနဲ့တော့ ၊ ကဲ .. မောင် ဘယ်ပြန်မှာလဲ”
“မြစ်ဖျားဧရာ”
“ကျွန်မ မောင့်ကို လိုက်ပို့မယ်”
“ဟင့်အင်း .. မရဘူး ၊ မောင်က လိုက်ပို့မယ်”
“ဒါဆို ဘယ်မှမသွားဘူး ၊ ရပ်နေမယ်”
“အံမာ ရပ်နေပေါ့ ၊ ဘယ်သူက ကြာကြာ ရပ်နိုင်မလဲ”
“ခက်လိုက်တာ”
မောင်က မချိုမချဉ်ပြုံးနေ၏။ ကျွန်မ အနည်းငယ် ရှက်ရွံ့စွာ“ကဲ .. ဒါဖြင့် လိုက်ခဲ့ကွာ” ဟု လက်လျော့ လိုက်တော့သည်။
“နန်းရှေ့ ဟု ကျွန်မပြောလိုက်တော့ မောင် အံ့သြသွား၏။
တစ်လမ်းလုံး ဆိတ်ငြိမ်စွာ မောင် ပါလာပါသည်။
“မောင် သိပ်ဖျားနေလား ၊ ခေါင်းကိုက်နေလားဟင်”
စိုးရိမ်ပူပန်စိတ်ကို ကျွန်မ ဘယ်လိုမှ မထိန်းသိမ်းနိုင်ပါ။
“ရပါတယ် သိပ်မဟုတ်ပါဘူး ။ ချစ်တည်းတဲ့အိမ်ရောက်ရင် မောင့်ကို ရေတစ်ခွက်ပေးလေ။ ချစ်ရှေ့နားမှာ မောင် ဆေးသောက်သွားပါ့မယ်”
နန်းရှေ့ ကျုံးလမ်းကို ရောက်တော့ ကျွန်မ မျက်နှာများ နွေးလာ၏။ မောင့်ကို ရှက်ရွံ့စိတ်ကို ဟန်ဆောင်၍ ရယ်မောလိုက်ရပါသည်။
“ဦးလေး ပန်တျာကျောင်းနားက ရေနီမြောင်းထိပ်မှာ ချပေးပါ”
မောင်က ကျွန်မကို ဖျတ်ခနဲ လှည့်ကြည့်သည်။
“ချစ်”
ကျွန်မ မောင့်ကို မော့ကြည့်၍ ပြုံးပြဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း လုံး၀ ပြုံးမရပါ။ တစ်ချိန်တည်း မှာပင် ရင်တဖျပ်ဖျပ်ခုန်၍ မောပန်းနွမ်းနယ်လာ၏။ ကျွန်မ အားတင်း၍ မောင့်ကို မေးမိသည်။
“နေကောင်းရဲ့လား မောင် ၊ အိုကေရဲ့လား”
မောင် ဘာမှ မဖြေပါ။

#ဆက်ရန်ရှိ