~~~ အမှတ်တရ ~~~ { ၂ }
#ဂျူး
မှတ်မှတ်ရရ
ထိုနေ့က
မိုးရွာနေသည်။
မိုးရွာနေမှန်းလည်း
ခြံအပြင်ရောက်မှ
ကျွန်မတို့နှစ်ဦး
သိကြသည်။
မောင်နှင့် ကျွန်မ နှစ်ဦး
ဆေးအဖြူ သုတ်ထားသော
တံတားလေးပေါ်၌
ရုန်းရင်းဆန်ခတ်
ဖြစ်နေကြသည်ကို
ရေနီမြောင်းထဲမှ
ချာတိတ်ကလေးနှစ်ဦးက
အထူးအဆန်း သဖွယ်
ကြည့်နေကြသည်။
~~~~~~~~~
အခန်း-၂
မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်သွားမှာပါ ဟူသော ဖြေသိမ့်စကားကို ရုတ်တရက် ကြားယောင်လာမိသည်။
မောင် ပြောခဲ့သော စကား မဟုတ်နိုင်။ မောင်နှင့်ပတ်သက်သမျှ ကျွန်မ အစွဲအလမ်း ကြီးမားသည်ကို မောင်အသိဆုံးပါ။
ရှင်းသန့်နေသော စားပွဲပေါ်မှာ တစ်ခုခု လိုသေးသည်။ မောင့်ဓါတ်ပုံ လိုနေတာပဲ ။ ထင်းရှူးသေတ္တာထဲမှာ မှောက်သိမ်းထားသော ဖိုတိုစတင်းန်ကို ထုတ်ယူ၍ လက်ကိုင်ပုဝါဖြင့် ဖုန်သုတ်ပေးလိုက်သည်။
မောင် ဓါတ်ပုံရိုက်လျှင် အပြင်မှာလို ကြည့်မကောင်းပါ။ ဓါတ်ပုံထဲတွင် မောင့်နှုတ်ခမ်း (အောက် နှုတ်ခမ်း) သည် နဂိုထက် ပို၍ ထူနေပြီး အနည်းငယ် အလင်းရိပ် ကျလျှင်ပင် တွဲကျလုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။
မောင့်မျက်လုံးများက အပြင်မှာလောက် မစူးရှဘဲ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်ဖြစ်နေတတ်၏ ။ နောက်ပြီး ရယ်လိုက်လျှင် တအား ချစ်ဖို့ကောင်းသော မောင်သည် ဓါတ်ပုံထဲမှာ မည်သို့မျှ မရယ်ပြုံးတတ်ပါ။
မောင် ရယ်မောသည့်အချိန်တွင် ကျွန်မ ငေးမောကြည့်မိ၍ ‘မောင်က ကလေးလိုပဲနော်’ ဟု တဖွဖွရွတ်တိုင်း စိတ်တိုတတ်သော မောင်သည် ကျွန်မကို တော့ မကြာခဏ စိတ်ကောက်တတ်ပါသည်။
မောင်မို့ စိတ်ကောက်ပြီဆိုလျှင် ကျွန်မက အမြဲရိပ်မိတတ်သည်။ မောင်စိတ်ကောက်ပြီဆိုလျှင် နံနက်တိုင်း ကျွန်မဆီ လာနေကျ မလာတော့ပါ။ ဆေးရုံမှာလည်း မောင်နှင့်တစ်ဖွဲတည်းမဟုတ်၍ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် မတွေ့ကြပါ။
ထိုအခါ ကျွန်မက ညနေကျောင်းဆင်းလျှင် ဤအိမ်သို့ လာရပါသည်။ အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းထိုင်၍ ဖဲရိုက်နေသော မောင့်ကို ကျွန်မ ချော့ရတတ်ပါသည်။ အများအားဖြင့် “မောင် နေ့လယ်က ဘာစားသလဲ” ဟုသာ မေးတတ်ပါသည်။ မောင်က မကြားချင် ယောင် ဆောင်နေတတ်ပါသည်။
မောင်သည် ညစာကိုသာ အိမ်ရှင်ထံမှ ထမင်းချိုင့်ယူစားပြီး နေ့လယ်စာကို ကျောင်းအနီးက စားသောက်ဆိုင် တစ်ခုခုမှာ ကြုံသလို စားတတ်ပါသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ မောင်ပိုက်ဆံ ပြတ်သည့်အခါ နေ့လယ်စာဖိုး မရှိသည့်အခါ ကျွန်မတို့ အဆောင်မှ ကျွန်မအတွက် နေ့လည်စာ ထမင်းဟင်းကို ထမင်းဘူးထဲတွင် ပြည့်သိပ်နေအောင် ထည့်လာပြီး ဆေးရုံကြီးက စာသင်ခန်းမ (သီယေတာ) တွင် ဖြစ်စေ ၊ ကျောင်းက စာသင်ခန်းတွင် ဖြစ်စေ ၊ ကျောင်းကင်န်တင်းမှာ လက်ဖက်ရည်သောက်ရင်း ဖြစ်စေ ၊ ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်အတူ စားတတ်ပါသည်။
#ဆက်ရန်ရှိ
